💠🔹امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه به يك نكتۀ اساسى روانشناسى اشاره كرده مى‌فرمايد: «براى دل‌هاى (آدميان) علاقه و اقبال و (گاه) تنفر و ادبار است هنگامى كه مى‌خواهيد كارى انجام دهيد از سوى علاقه و اشتياق وارد شويد، زيرا اگر قلب را مجبور به كارى كنند نابينا مى‌شود»؛ (إِنَّ لِلْقُلُوبِ شَهْوَةً وَ إِقْبَالاً وَ إِدْبَاراً، فَأْتُوهَا مِنْ قِبَلِ شَهْوَتِهَا وَ إِقْبَالِهَا، فَإِنَّ الْقَلْبَ إِذَا أُكْرِهَ عَمِيَ). منظور از «قلب» و «قلوب» در اين عبارت، عقل و فكر انسان است كه حالات مختلفى دارد؛ گاهى در حال نشاط و علاقه به انجام دادن كارى و زمانى در حال تنفر و بى‌ميلى و بى‌علاقگى است. هر گاه در حال نشاط؛ مثلاً نشاط بر عبادات، به سراغ عبادت مى‌رويم و مى‌توانيم با حضور قلب عبادت را به نحو كامل احسن به پايان ببريم؛ اما در حالى كه تمايلات درونى موافق نيست كار به زحمت انجام مى‌شود و ايجاد خستگى و ناراحتى مى‌كند
#حکمت_193
🔶 @Nahj_Et