↩️و اگر افراد مغرضى خواسته اند: براى تفرقه میان شیعه و اهل تسنن اعتقاد به تحریف را به شیعه نسبت دهند، دلیل بر باطل بودن ادعایشان کتب بزرگ علماى تشیع است. این عجیب نیست که، فردى همچون فخر رازى ـ که مى دانیم در مسائل مربوط به شیعه حساسیت و تعصب خاصى دارد در ذیل آیه مورد بحث ـ بگوید: این آیه (إِنّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکْرَ وَ إِنّا لَهُ لَحافِظُونَ) دلیل بر ابطال قول شیعه است که قائل به تغییر و زیاده و نقصان در قرآن شده اند! صریحاً باید گفت: اگر منظور او، بزرگان و محققان شیعه است که هیچ یک چنین اعتقادى را نداشته و ندارند، و اگر منظور، وجود قول ضعیفى در این زمینه در میان شیعه است، که نظیر آن در میان اهل سنت نیز وجود دارد که نه آنها به آن اعتنا کرده اند و نه ما. محقق معروف کاشف الغطاء در کتابش کشف الغطاء چنین مى گوید: لا رَیْبَ أَنَّهُ (أَىِ الْقُرْآنَ) مَحْفُوظٌ مِنَ النُّقْصانِ بِحِفْظِ الْمَلِکِ الدَّیّانِ کَما دَلَّ عَلَیْهِ صَرِیْحُ الْقُرْآنِ وَ اِجْماعُ الْعُلَماءِ فِى کُلِّ زَمان وَ لا عِبْرَةَ بِنادِر: شک نیست که قرآن از هر گونه کمبود (و تحریف) در پرتو حفظ خداوند محفوظ مانده است، همان گونه است که صریح قرآن، و اجماع علما در هر عصر و زمان به این امر گواهى مى دهد و مخالفت افراد نادرى اصلا قابل ملاحظه نیست . تاریخ اسلام، از این گونه نسبتهاى ناروا که سرچشمه اى جز تعصب ندارد فراوان دیده است، و ما مى دانیم عامل پیدایش قسمتى از این سوء تفاهمها دشمنانى بوده اند که به این گونه مسائل دامن مى زدند، و سعى داشتند: هرگز وحدتى میان صفوف مسلمین برقرار نشود. کار به آنجا رسیده که: نویسنده معروف حجازى عبداللّه على القصیمى در کتاب خود الصراع ضمن مذمت از شیعه مى گوید: شیعه ها همواره از دشمنان مساجد بوده اند! و به همین دلیل، کسى که در شهرهاى شیعه نشینى حرکت کند، از شمال تا به جنوب، و از شرق تا به غرب! کمتر مسجد مى بیند !. خوب فکر کنید ما از شمارش این همه مساجد در خیابانها و کوچه ها و بازارها و حتى پس کوچه ها، در شهرهاى شیعه نشین خسته مى شویم، گاهى آن قدر مسجد در یک نقطه زیاد است که صداى عده اى بلند مى شود و مى گویند: بس است، بیائید به کارهاى دیگر بپردازیم، ولى با این حال، مى بینیم: نویسنده معروفى با این صراحت سخنى مى گوید، که براى ما که در این مناطق زندگى مى کنیم، تنها اسباب خنده است، بنابراین، از نسبت دادن فخر رازى نیز نباید زیاد تعجب کرد. * * * دلائل عدم تحریف قرآن: ۱ ـ در مورد عدم تحریف قرآن، دلائل فراوانى در دست داریم که از همه روشنتر، بعد از آیه فوق، و بعضى دیگر از آیات قرآن، سیر تاریخى این کتاب بزرگ آسمانى است. مقدمةً این نکته لازم به یادآورى است: آن اقلیت ضعیفى که احتمال تحریف قرآن را داده اند تنها در مورد کم شدن آنست و گرنه احدى این احتمال را نداده که بر قرآن موجود، چیزى افزوده شده باشد (دقت کنید). از این که بگذریم، اگر به این موضوع دقت کنیم که: قرآن براى مسلمانان همه چیز بوده: قانون اساسى، دستور العمل زندگى، برنامه حکومت، کتاب مقدس آسمانى، و رمز عبادت، روشن مى شود، اصولاً کم و زیاد در آن امکان نداشته است. قرآن کتابى بود که، مسلمانانِ نخستین، همواره در نمازها، در مسجد، در خانه، در میدان جنگ، بهنگام رو به رو شدن با دشمنان و به عنوان استدلال بر حقانیت مکتب، از آن استفاده مى کردند حتى از تواریخ اسلامى استفاده مى شود: تعلیم قرآن را مَهر زنان قرار مى دادند!، و اصولاً، تنها کتابى که در همه محافل مطرح بوده و هر کودکى را از آغاز عمر، با آن آشنا مى کردند، و هر کس مى خواست درسى از اسلام بخواند، آن را به او تعلیم مى دادند، همین قرآن مجید بود. آیا با چنین وضعى، کسى احتمال مى دهد: دگرگونى در این کتاب آسمانى رخ دهد، به خصوص این که: ما در آغاز جلد اول همین تفسیر، ثابت کردیم: قرآن به صورت یک مجموعه، با همین شکل فعلى، در عصر خود پیامبر(صلى الله علیه وآله)جمع آورى شده بود، و مسلمانان سخت به یاد گرفتن و حفظ آن اهمیت مى دادند. و اصولاً شخصیت افراد در آن عصر تا حد زیادى به این شناخته مى شد که، چه اندازه از آیات قرآن را حفظ کرده بودند. عدد حافظان قرآن، به اندازه اى زیاد بود که در تواریخ مى خوانیم در یکى از جنگها که در زمان ابوبکر ، واقع شد چهارصد نفر از قاریان قرآن به قتل رسیدند. و در داستان بِئر مَعُونه (یکى از آبادیهاى نزدیک مدینه) و جنگى که در آن منطقه در حیات پیامبر(صلى الله علیه وآله) اتفاق افتاد، مى خوانیم: جمع کثیرى از قاریان قرآن، از اصحاب پیامبر(صلى الله علیه وآله) در حدود ۷٠ نفر، شربت شهادت نوشیدند. از اینها و نظائر اینها روشن مى شود: حافظان، قاریان و معلمان قرآن آن قدر زیاد بودند که تنها در یک میدان جنگ این تعداد از آنها شربت شهادت نوشیدند.⬇️