شنونده با شنیدن خود، راز دیگری را فاش می‌کنند و منشأ نشر عمل زشت می‌شوند، البته گوش کردن هرچیز دو حالت دارد: ۱. یا شنیدن (سماع) است؛ بدین معنا که چیزی ناخودآگاه به گوش کسی می‌رسد، بدون این که او خواسته باشد به آن گوش فرادهد. ۲. یا گوش دادن (استماع) است؛ یعنی شخص به طور کامل توجه کند و آن چه را می‌شنود، به ذهن خود بسپارد. نکته قابل توجه دیگر آن که در مسأله غیبت، گوش ندادن به غیبت دیگران کافی نیست؛ بلکه افزون بر گوش نکردن، مقابله با آن نیز لازم است. فقیهان بر این نظر اتفاق دارند که نه تنها نباید به غیبت گوش کرد، بلکه اگر کسی در جایی غیبت می‌کند، باید او را از این کار بازداشت.