سال‌هاست که برچسب منطقه‌ی محروم به پیشانی بعضی از شهرهای کشور، خورده است، اگرچه واقعا در این شهرها محرومیت هم هست.
آزاردهنده این است که هم مردم این شهرها و هم دیگران عادت کرده‌اند که همیشه محروم باشند. گویا می‌بایست هرچند وقت یکبار عده‌ای خیّر و نیکوکار و جهادی، بیایند دستی به سر و روی این مناطق بکشند.
اردوهای جهادی عالیست، وجود خیریه‌ها و کمک‌رسانی‌ها فوق‌العاده‌است، اما محروم ماندن و عقب ماندن یک منطقه، قابل توجیه نیست. اما رکود و رخوتی که در مردم بوجود می‌آید قابل تحمل نیست. اما تحقیر، آزار دهنده است. چندی پیش، با انتشار فیلم دخترکی که از بی‌آبی در منطقه‌ی سیستان و بلوچستان می‌نالید، خروار خروار آب معدنی از استان‌های کشور روانه سیستان و بلوچستان شد. راستی سرنوشت این بطری‌های آب و آن دخترک چه شد؟ مگر مشکل یک بطری آب بود؟ مگر مشکل فقط تشنگی آن دخترک بود؟
خشک شدن زمین‌های کشاورزی را در سیستان و بلوچستان دیدید؟ مهاجرت سرسام‌آور مردم از سیستان را دیدید؟ بیکاری را دیدید؟ دیدید که هنوز کسی پاسخگوی وضع اسفناک این سال‌های منطقه سیستان نیست؟ واقعا در این سال‌ها نمی‌شد مشکل آب سیستان و بلوچستان حل شود؟ واقعا نمی‌شد تنگه‌ی احد انقلاب اسلامی، دیگر جزو مناطق محروم نباشد؟ از ظرفیت‌های بی‌نظیر تولید شغل و پول در این منطقه چه؟ باخبرید؟ هزار و یک شغل شرافت‌مندانه می‌توان در این منطقه بوجود آورد. از خامه دوزی و پارچه‌بافی و قالی‌بافی و سوزن دوزی که هنر خاص منطقه‌ی سیستان است بگیر تا دام‌پروری و جوجه‌کشی و ...
رفت و آمد ما به این منطقه نه صرفا جهت کمک‌رسانی، که به جهت درهم شکستن رکود و رخوت است. به جهت مطالبه‌‌ی از مسئولین و کمک به مسئولین است. به جهت به حرکت درآوردن حوزه‌های علمیه است. به جهت بارور کردن ظرفیت‌های خاموش و پنهان است.
از دیروز با جمعی از دوستانِ قرارگاه جهادی شهید حاج‌قاسم سلیمانی در منطقه‌ی سیستان مستقر شده‌ایم.
@fakhrian_ir
🌹@Nasinzendgi4