همه ما یك عذرخواهى به احساس خود بدهكاریم . زمانى كه براى نگه داشتن آدمهاى اشتباه پافشارى كردیم! آن زمان كه دروغ شنیدیم و سكوت كردیم ... جایى كه باید می رفتیم اما ایستادیم! از هیچ و پوچ رؤیا ساختیم و ذوق كردیم! براى فرار از حقیقت لج كردیم و لج كردیم و لج كردیم !... خاموش كن فانوس وابستگى ات را ... گاهى چه اصرار بیهوده ایست اثبات دوست داشتن مان به آدمها ! معرفت هاى بیجایمان ، مهربانى هاى الكى مان ، تلاشهاى بى مورد براى حفظ رابطه هایمان !... وقتى براى بعضی آدم هاى امروزى خوبى و بدى یكسان است . ‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌