🔹ما ممكن است در داخل خيابان‌هاى شهر تهران و در رفت و آمدها، برخى مراقبت‌ها را اصلا نه خودمان بكنيم و نه از مردمى كه در كنارمان رفت و آمد مى‌كنند توقع داشته باشيم، 🔸 اما وقتى كه در مرزهاى كشور باشيم، به خصوص مرزهايى كه از آنجا مورد تهاجم قرار مى‌گيريم ـ‌فرض بفرماييد مرز عراق‌ـ آنجا ديگر نمى‌توانيم راحت و بى‌خيال و بى‌هوا راه برويم. ➰ اى‌بسا كه در اينجا شما حتى چكمه هم پايتان نكنيد، اما آنجا ناگزيريد اسلحه هم داشته باشيد.√ ⬅️ چنانچه اگر روزى آنجا خبر از جنگ نبود و روزى ان‌شاءالله مرزها امن و دشمن دور شد و قدرت تهاجم پيدا نكرد، همان‌ جا را هم مزرعه درست مى‌كنيم؛ لب مرزها را باغ درست مى‌كنيم؛ قاليچه‌اى پهن مى‌كنيم و مى‌نشينيم گل مى‌گوييم و مى‌شنويم. اما الان چه؟ الان آنجا مرز حساس ماست.√ ☄ آنجا وقتى كه راه مى‌رويم، اگر شعرى هم بنا شد برايمان بخوانند، بايد شعر جنگى باشد تا دائما دشمن را به يادمان بياورد؛ ما را دائم تذكر دهد كه آقا، اسلحه‌ات ربوده نشود! طبيعت مرز اين است.👌✅