از استاد پرسیدم: می گویند بعضیها وقتی قرآن تلاوت میکنند، عجایبی را مشاهده میکنند و افقهای جهان، مقابل چشمانشان باز می شود. چرا ما که قرآن میخوانیم چیزی نمی بینیم؟!» سرش را بالا آورد: «بله... آن کسانی که شما میگویید، قرآن را با آدابش میخوانند می ایستند رو به قبله و با دو دست قرآن را بالا میگیرند با همه وجود به آنچه میخوانند توجه دارند و حواسشان هست در برابر چه کسی ایستاده اند... ولی ما چه کار میکنیم ؟! می رویم زیر کرسی و لحاف را تا نزدیک چانه روی خودمان میکشیم و به قرآن نگاه میکنیم ... یاد قرآن خواندن هایم افتادم! دقیقاً همان طوری بود که استاد توصیف کرده بود زیر کرسی، در حالی که لحاف را تا زیر چانه روی خودم میکشیدم. 📚 کتاب اسـتـاد صفحه ٦٤