در همان زمان قبل و بعد از قبول قطعنامه توسط امام خمینی، عده ای از نیروهای انقلابی و برخی فرماندهان انقلابی سپاه با هوشمندی خود پشت پرده ی این جام زهر را درک کردند و به مسئولان کشور اعتراض کردند. فهمیدند که عده ای می خواهند به امام امت جام زهر بنوشانند. همان زمان آنها را نیز تندرو نامیدند. و حتی متهمشان کردند به مخالفت بهپا امام خمینی!! در صورتی آنها خط ولایت و منویات امام خمینی را دنبال می کردند. بعد ها البته اسناد آشکار شد. بعد ها همه فهمیدند که مسئولان کشور (محسن رضایی ، هاشمی رفسنجانی ، حسن روحانی و میرحسین موسوی به عنوان اصلی ترین افراد تحمیل کننده) امام خمینی را به تصمیم رساندند و به ایشان تحمیل کردند و زمانی که می رفت تا بزرگ ترین شهر اقتصادی عراق بصره به دست سربازان اسلام فتح شود و پایه های حکومت صدام رو به زوال بود ، این جماعت راه لشگر اسلام را بستند و جام زهر را به امام نوشاندند. (کتاب راز قطعنامه آقای کامران غضنفری را با دقت بخوانید). سال ها بعد حضرت آقا در جملاتی بسیار مهم فرمودند: قطعنامه را هم که امام قبول کرد، به‌خاطر این فشارها نبود. قبول قطعنامه از طرف امام، به خاطر فهرست مشکلاتی بود که مسؤولین آن روزِ امورِ اقتصادی کشورْ مقابلِ رویِ او گذاشتند و نشان دادند که کشور نمی‌کِشد و نمی‌تواند جنگ را با این همه هزینه، ادامه دهد. امام مجبور شد و قطعنامه را پذیرفت. پذیرش قطعنامه، به خاطر ترس نبود؛ به خاطر هجوم دشمن نبود؛ به خاطر تهدید امریکا نبود؛ به‌خاطر این نبود که امریکا ممکن است در امر جنگ دخالت کند. چون امریکا، قبل از آن هم در امر جنگ دخالت می‌کرد. وانگهی؛ اگر همه‌ی دنیا در امر جنگ دخالت می‌کردند، امام رضوان‌اللَّه علیه، کسی نبود که رو برگرداند. بر نمی‌گشت! آن، یک مسأله‌ی داخلی بود؛ مسأله‌ی دیگری بود. بیانات در اجتماع پرشکوه زائران مرقد امام خمینی(ره) ۱۴/۰۳/۱۳۷۵ از کتاب بسیار ارزشمند بصیرت و استقامت برادر عزیزم در این گونه مسائل باید حساسیت و دقت و وسواس بسیار زیادی به خرج دهیم. چون مسئله خیلی حساس است. محتمل قوی است. اگر حتی ذره ای احتمال دهیم که در این ماجرا حرف ولی جامعه بر زمین مانده نباید مسئله را رها کنیم و باید به صورت جدی دنبال کنیم