🔻رعایت اصول یادداشتنویسی
[1]. «مسألهمحور» بنویسید، نه بیمسأله. چالش و پرسشی را بیابید و آنگاه کوشش کنید که به آن «پاسخ» بدهید. یادداشت باید از «درد» برخاسته باشد و رقیق و سرد نباشد.
[2]. هم میتوانید از «فضای رسانهایِ دشمن» برای مسألهیابی استفاده کنید و هم از «ذهنِ خلّاق و اشکالپرداز خودتان». خودتان را در جایگاه یک «مخالف» و «منتقد» بنشانید و «شبهه» و «پرسش» بیافرینید و هرچه میتوانید آن را تقویّت کنید.
[3]. اصل فکر و اندیشه را از امام خامنه ای اقتباس کنید و آنگاه آن را بپرورانید و گسترش دهید. پس چندان به «فکرپردازیِ مبدعانه» و «اندیشهورزیِ تأسیسی» نیاز نیست و دغدغه، بیشتر بر «شرح» و «بسط»، متمرکز است.
[4]. از نقلقول مستقیم یا دستکم، نقلقولهای مستقیمِ طولانی بپرهیزید و گفتههای ایشان را به «زبان قلم»، بازآفرینی کنید.
[5]. در برابر هر اشکال، «چند پاسخ» ارائه کنید، نهفقط یک پاسخ. «تنوّع پاسخها»، قوّت و استحکام اندیشۀ شما را نشان میدهد و خصم را مرعوب میکند.
[6]. «فقر واژگانی» در یادداشت، نمایان است و آن را بیطراوات و بیمایه میگرداند. «دامنۀ واژگانیِ» خویش را گسترش بدهید و این از طریق مطالعۀ عاشقانه و موشکافانۀ متونِ ادبیِ کهن، میسّر است.
[7]. جملههای خویش را به یکدیگر «پیوند» دهید تا عبارتپردازیهایتان، بریدهبریده و منقطع نباشد. «تکجملههای فراوان»، مخاطب را خسته میکنند؛ همچنان که جملههای طولانی و ربطهای زیاد، ذهن او را پریشان میسازند.
[8]. بندهای کوتاه و دو سه خطی در متن، زیباییِ ظاهریِ آن را میزداید. سعی کنید هر مطلب را در قالب یک بندِ دستکم پنج خطی ارائه نمایید.
[9]. آنگونه که سخن میگویید، ننویسید؛ ادبیّات قلم خویش را قلمی کنید و این یعنی «جهات ادبی و زیباییشناختی» را در نظر بگیرید. «کلمههای گفتاری» و «جملههای شفاهی»، شایستۀ متن نیستند.
[10]. توجّه به «منطقیبودنِ استدلالها»، نباید مانع پرداختن به «وجوه ادبی» شوند. میان «عقلانیّت» و «زیباییِ» متن، توازن و تناسب برقرار کنید.
[11]. حجم یادداشت، نباید از هفتصد کلمه کمتر باشد.
[12]. «احساسات» و «عواطف» خویش را مهار کنید و اجازه ندهید از بار «منطقی» و «عقلانی متن»، کاسته شود. «بیرونی» و «بیتعلّق»، فکر کنید و اهتمام خویش را صرف «قوّت استدلال» نمایید، نه «هیجانزدگی».
[13]. از «اصطلاحات تخصصی» که به یک رشته، محدود هستند، استفاده نکنید.
🌷به ما بپیوندید:
🆔
@salehinrasad