نکته تفسیری صفحه ۱۰۰: شرکت در مجلس گناه، ممنوع!: خداوند در آیه​ ی 68 سوره​ ی انعام به پیامبر و مسلمانان چنین دستور داد: «هرگاه کسانی را دیدی که آیات ما را به مسخره می­ گیرند، از آنان روی گردان تا سخن دیگری بگویند.» پس از این دستور، برخی از مسلمانان ظاهری که ایمان حقیقی نداشتند، در مجالس یهودیان مدینه شرکت می­ کردند و به یاوه‏گویی‏های آنان در مورد قرآن و پیامبر(ص)گوش می‏کردند. خداوند در این آیه ـ که بعد از آیه​ ی 68 سوره​ ی انعام نازل شده ـ دوباره بر آن دستور تأکید کرده و چنین افرادی را سرزنش نموده است. بر اساس این آیات، حضور در مجالسی که آیات و دستورهای خدا مسخره می­ شود، ممنوع است و گناه شرکت در چنین مجالسی، مانند گناه کسانی​ست که آیات خدا را مسخره می­ کنند. در همه​ ی زمان­ها، افراد لاابالی و بی­ ایمانی بوده و هستند که بدون ترس از خدا و مجازات­ هایش، سخنان و نشانه­ های او را به باد مسخره می­ گیرند و بدین وسیله سعی می­ کنند دین خدا را در چشمان مردم کوچک کنند. به فرموده​ ی قرآن، اگر ما نتوانیم با این افراد مقابله کنیم، وظیفه داریم که از کنار آنان برخیزیم و به سخنان کفر‏آمیزشان گوش نکنیم. امام صادق علیه السلام در این­ باره فرموده است: «برای انسان باایمان شایسته نیست که در مجلسی حاضر شود که نافرمانی خدا در آن صورت می­ گیرد و او نمی­ تواند آن را تغییر دهد.»[1] در روایت دیگری از همان امام می­ خوانیم: «منظور از این دستور این است که اگر شنیدی کسی حق را انکار می­ کند و آن را دروغ می­ شمرد و سخنان ناروا در مورد امامان می­ گوید، از کنار او برخیزی و با او ننشینی؛ هر که  می­ خواهد باشد.»[2] همچنین پیشوایان معصوم، ما را از حضور در مجلسی که در آن از فرد باایمانی غیبت می­ شود، نهی کرده­ اند.[3] بر اساس فرمایش امامان، در چنین مجالسی، شیاطین حضور می­ یابند و لعنت خدا بر اهل آن مجلس نازل می­ شود. پس اگر کسی نمی­تواند آن را ترک کند، وظیفه دارد دست­کم در دل خود از سخنان پلید و آلوده­ای که در آن محفل گفته می­ شود، بیزاری بجوید و در قلب خود آن مطالب زشت را انکار کند[4]. ترک مجلس گناه، دو اثر مهم دارد: 1ـ انسان مؤمن را از آلودگی به گناهان دور می­ کند؛ 2ـ کسانی را که مشغول گناه هستند، متوجّه خطا و اشتباهشان می­ کند؛ چرا که حضور در مجلس گناه​کاران، به معنای تأیید کارهای ایشان و تشویق آنان به ادامه​ ی گناه است، و ترک آن، نوعی اعلام نارضایتی از اعمال و گفتارشان است. [1] - کنزالدقائق، ج 4، ص 352 [2] - تفسیر عیاشی، ج 1، ص 282 [3] - تفسیر قمی، ج 1، ص 204 [4] - کنزالدقائق، ج 4، ص 351 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d