قَلَّ صَبرِی وَ بَانَ عَنِّی عَزَائی بَعْدَ فَقْدِی لِخاتَمِ الأَنبِیاءِ عَینُ یا عَینُ اُسْكُبِی الدَّمْعَ سَحّاً وَیکِ لا تَنْجَلِی بِفَیضِ الدِّماءِ یا رَسُولَ اللهِ یا خِیرَةَ اللهِ وَ كَهْفَ الأَیتَامِ وَالضُّعَفاءِ لَوْ تَرَى الْمِنْبَرَ الَّذِی کُنْتَ تَعْلُوهُ عَلاهُ الظَّلامُ بَعْدَ الضِّیآءِ یَا إِلَهِی عَجِّلْ وَفاتِی سَرِیعاً لَقَدْ تَنَغَّصَتِ الْحَیاةُ یا مَوْلائِی‏ در فقدان خاتم الانبیاء صبرم کم شده است و عزایم نمایان. ای دیده باران اشک فرو ریز و از اشک خونین دریغ نکن. ای فرستاده خدا و برگزیده حق و ای پناهگاه یتیمان و ضعیفان. اگر می‌دیدی منبری که تو بر بام آن می‌نشستی، از پس روشنی‌ها، در چه ظلمتی فرو رفته و چه تیرگی غریبی آن را فرا گرفته. ای خدای من! مولای من! مرگم را برسان که من با زندگی قهر کرده‌ام. (بیت الاحزان)