✍وزن‌کشی بماند سر صندوق یکی از خصوصیات سال‌هایی که در آن انتخابات وجود دارد این است که هر کسی دست به فعل یا اظهارنظری می‌زند آن فعل و یا صحبت به منزله انتخاباتی بودن تعبیر می‌شود حال می‌خواهد این قصد وجود داشته باشد یا نه. البته این ذاتی و مزیت یک جامعه متکثر است و باید مورد استقبال قرار گیرد. خصیصه دوم این است که هر کسی که گام در انتخابات می‌گذارد‌ـ بدون اینکه مشخص کند قدرالسهمش از وضع موجود چیست؟‌ـ تلاش دارد خود را راه برون‌رفت و «چاره ملک» بداند. آنچه گفته شد به مقتضای انتخابات بوده، هست و خواهد بود اما سؤالی که پدید می‌آید این است که تا شب انتخابات چگونه باید با این بیانیه‌ها و اظهارنظرها مواجه شد؟ در پاسخ به این پرسش چند نکته می‌تواند مد نظر قرار گیرد: نکته اول؛ راهبرد نظام همان ۴ اصلی است که رهبر معظم انقلاب در فروردین‌ماه مشخص فرمودند؛ مشارکت، سلامت، امنیت و رقابت. همه ساختارها، افراد، احزاب، تشکل‌ها و... باید زمینه‌ساز این راهبرد چهارگانه باشند و دوم اینکه در تحقق این چهار اصل، هر کسی از هر جریانی که مبانی انقلاب و نظام را قبول داشته باشد می‌تواند خود را وارد گود انتخابات کند. امانکته مهم در این حوزه این است که کاندیداها و جریان‌های حاضر در انتخابات غیریت و رقیب خود را چگونه معرفی کنند؟ اینکه هر کاندیدا و جریانی تلاش کند که خود را جذاب و دارای چارچوبی برای حل مشکلات معرفی کند امری پذیرفته شده است؛ اما این غیریت‌سازی و رقیب‌انگاری نباید در مواجهه با نظام باشد. نباید به بهانه رقابت‌های انتخاباتی نظام را در گوشه رینگ گذاشت و بی‌محابا به آن تاخت. اینکه نماینده مجلسی برای جلب آرای مردمی پشت تریبون برود و بدون ارائه سندی جامعه را به تشویش وادارد و سرمایه اجتماعی نظام را بکاهد نه مطلوب است و نه راهگشا. اینکه مسئولی که خود عامل بخش و یا اکثریت وضعیت موجود است هرگاه تریبون به دست گرفت بدون پاسخگویی و مشخص کردن قدرالسهمش، نظام را متهم کند که «می‌خواستم ولی نگذاشتند» نه اخلاقی است و نه مورد پذیرش توسط جامعه. «چاره ملک» نه در جیب یک نفر بلکه برآمده از همین صندوق آراست. رقابت کنیم، شعار دهیم ولی بر تن نحیف بدنه اجتماعی تیغ نکشیم.