. اما حکم اسیر بعد از خاتمه‌ی جنگ یکى از سه چیز است: آزاد کردن بی‌‏قید و شرط، آزاد کردن مشروط به پرداخت فدیه(غرامت) و برده ساختن او. البته انتخاب یکى از این سه امر منوط به نظر امام و پیشواى مسلمانان است و او هم با در نظر گرفتن شرایط اسیران و مصالح اسلام و مسلمانان از نظر داخل و خارج، آنچه را شایسته‌‏تر باشد برمی‌‏گزیند و دستور اجرا می‌‏دهد. اما در شرایطی که نظر امام و پیشواى مسلمانان بر این قرار می‌گرفت که اسیران آزاد نشوند، از آن‌جا که در آن روزگار امکانات و زندان‌هایى نبود که بتوان اسیران جنگى را تا روشن شدن وضعشان در زندان نگهداشت، راهى جز تقسیم کردن آنها در میان خانواده‌‏ها و نگهدارى به صورت برده نداشت. روشن است هنگامى که چنین شرایطى تغییر یابد، هیچ دلیلى ندارد که امام مسلمانان حکم بردگى را درباره‌ی اسیران بپذیرد، می‌‏تواند آنها را از طریق پرداخت غرامت آزاد سازد؛ زیرا اسلام پیشواى مسلمانان را در این امر مخیر ساخته تا با در نظر گرفتن مصالح اقدام کند، و به این ترتیب تقریبا سرچشمه‌‏هاى بردگى جدید در اسلام بسته شده است🌱 .