آقای خوبی ها هنوز هم  آوای سحرها و غروب های حرم در گوشم شنیده می شوند. صداهایی از خودِ خودِ بهشت... و من هنوز و هر روز، دلتنگ تر و مشتاق تر، منتظرم تا بخوانی ام باز هم، به پابوسی حرمت...