1.71M حجم رسانه بالاست
از کلید مشاهده در ایتا استفاده کنید
🌱قصه دانه.....
ﺩﺍﻧﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﺴﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺩﯾﺪ. ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺍﻧﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮﺩ.
ﺩﺍﻧﻪ ﺩﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ، ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺴﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ. ﮔﺎﻫﯽ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺎﺩ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ. ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﺮﮔﻬﺎ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽﺯﺩ ﻭ ﻣﯽﮔﻔﺖ:
“ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ، ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ، ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ .”
ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺟﺰ ﭘﺮﻧﺪﻩﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﻮﺭﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﯾﺎ ﺣﺸﺮﻩﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩ.
ﺩﺍﻧﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ؛ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:
“ﻧﻪ، ﺍﯾﻦ ﺭﺳﻤﺶ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺁﯾﻢ. ﮐﺎﺷﮑﯽ ﮐﻤﯽ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ، ﮐﻤﯽ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻣﺮﺍ ﻣﯽﺁﻓﺮﯾﺪﯼ.”
ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ:
“ﺍﻣﺎ ﻋﺰﯾﺰ ﮐﻮﭼﮑﻢ! ﺗﻮ ﺑﺰﺭﮔﯽ، ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ. ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺰﺭﮒﺷﺪﻥ ﻧﺪﺍﺩﯼ. ﺭﺷﺪ ﻣﺎﺟﺮﺍﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﺩﺭﯾﻎ ﮐﺮﺩﻩﺍﯼ. ﺭﺍﺳﺘﯽ ﯾﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﯿﺎﯾﯽ، ﺩﯾﺪﻩ ﻧﻤﯽﺷﻮﯼ.
ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﺷﻮﯼ.”
ﺩﺍﻧﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ، ﺍﻣﺎ ﺭﻓﺖ ﺯﯾﺮ ﺧﺎﮎ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩ.
ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﺩﺍﻧﻪ ﮐﻮﭼﮏ، ﺳﭙﯿﺪﺍﺭﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻧﺪﯾﺪﻩﺍﺵ ﺑﮕﯿﺮﺩ. ﺳﭙﯿﺪﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﻪ ﻣﯽﺁﻣﺪ.
دانه مائیم...
رشدمان بستگی به افکار و رفتارمان دارد...
🆔@ShahidBarzegar65