گرمای خورشیدِ سرزمینم را بر سینه ی کوهسارانِ پر اسرارش دوست دارم. خشت به خشتِ خانه های پر هنرت را که زمزمه ی استاد گِلکارو چلنگرو درودگر در آن خانه کرده در دلِ کوچه باغهای سیبِ گلاب و گردو پوست کاغذیهایت دوست دارم. فریاد بره های از مادر جدای آمیخته با زنگوله های بزهای سر گله را موازی با چهچهِ بلبل حنایی بر روی سپیداران دوست دارم. عطر پونه های وحشی در مسیر جوی آب, آمیخته با بوی سپند را که لاپیچِ عطرِ نانِ تنورِ بی بی شده دوست دارم. اینهاست اندکی از نما و آوای سرزمینم ایران جان که دوست میدارمش از جانم بیشتر. شاید این عشق مرهمی باشد بر زخمهایش. خراسان جانِ رضوی. بهار ۱۴۰۱ ✍جوادقارایی #ایران_زیبا 🕊@ShahidHoseinpoor🕊