#رمان #مثل_هیچکس ♥️ #قسمت_دوازدهم 2⃣1⃣ 🍂به خانه رسیدم. شب شده بود و می‌دانستم که با نگرانی مادر مواجه خواهم شد. در را باز کردم که مادر هراسان از آشپزخانه آمد و گفت: _رضا معلومه کجایی؟؟ دلم هزار راه رفت. چرا انقدر دیر کردی؟ کجا بودی؟؟؟ +با بچه ها بیرون بودیم. چندجا کار داشتیم دیگه یکم دیر شد. ببخشید _ لباس نو هم که خریدی. مبارکه. چرا یقه اش اینطوریه؟ تو که از این پیراهنا نمیپوشی. 🌿تا آن لحظه متوجه نشده بودم که پیراهنی که از محمد گرفتم مدل آخوندی بود. نگاهی به یقه ام کردم و گفتم: _می‌خواستم تنوع بشه. گفتم یه بار این مدلی بخرم. اگر خوب نیست دیگه نمیخرم. ببخشید من خیلی خستم اگر اشکالی نداره میرم بخوابم. +پس شام چی؟؟ منو بابا شام نخوردیم تاتوبیایی. شام حاضره باباتم تو حیاط خلوته، وایسا الان صداش میزنم شام بخوریم. بعد برو بخواب. _ببخشید مامان ولی گشنمون بود با بچه‌های چیزی خوردیم. اشتها ندارم با اجازه میرم استراحت کنم. 🍂به اتاقم رفتم و در را بستم اما خوابم نمیبرد. از اینکه نتوانسته بودم از این فرصت برای حرف زدن با محمد استفاده کنند ناراحت بودم😔 از طرفی دیگر نمی دانستم فردا چطور با آن مواجه شوم فکر و خیال آن همه اتفاقی که امروز افتاده بود از سرم بیرون نمی رفت. 🌿بعد از چند ساعت یکبار بالاخره تصمیم گرفتم فردا به دانشگاه نروم. تا هفته آینده کلاسی نداشتم و این چند روز می توانست فرصتی برای آرام تر شدن همه ی ما باشد ... ✍ نویسنده: فائزه ریاضی #ادامه_دارد... 🌹🍃🌹🍃 @shahidNazarzadeh