خواص کاشتند، ظریف برداشت کرد! تعجبی ندارد که در ماه محرم، پس از ۴۵ سال از انقلاب اسلامی با محوریت عاشورا و پس از شهادت هزاران جوان با ذکر یا حسین‌(ع)، وزیر سابق امور خارجه و تشکیل دهنده کابینه دولت چهاردهم، از برتری غیرشیعیان در گرفتن پست و مقام در جمهوری اسلامی ایران سخن بگوید. جای تاسف خوردن نیست وقتی که علمای شیعه و خواص سیاسی مدعی اسلام‌گرایی، به سمت زراندوزی و لیبرالیسم اقتصادی گرایش پیدا کردند و آن را اقتضای زمانه دانستند. الان جای تعجب نیست وقتی که انواع و اقسام فساد رخ می‌داد و علما، بود و نبودشان فرقی نمی‌کرد؛ نه تنها تفاوتی نداشت که بیت آن‌ها از پای بست، توسط فرزندان، ویران شده است و سکوتشان نشانه محاصره شدنشان است. چه ساده‌اندیشانه است که توقع داشته باشید پس از سخنان ظریف، آن‌ها کمی رگ غیرتشان باد کند و بر او بتازند؛ آن‌ها در حال حاضر درباره موضوعات مهمتری سخن ایراد می‌کنند: تحجر، توهین به کارمندان، توجیهِ سیاسیْ نکردن هیئت‌ها و سخن نگفتن از غزه... در افکار عمومی واقعیتی حک شده است. خواص، بی‌خاصیت شده‌اند و وجود خارجی ندارند. زمانی که فریادرس جامعه بودند، گذشته است و یک به اصطلاح عالِم اهل سنت در جنوب شرق کشور، صدای آن‌ها شده است. در زمانه‌ای که بالاترین دردها به جامعه وارد می‌شد عالمان شیعه در حجره‌ها ساکت بودند و فریادی شنیده نشد؛ پس چه فرقی می‌کند که چه کسی و با چه گرایش مذهبی بر کرسی قدرت نشیند. ظریف، از این واقعیتِ کاشته شده در اذهان عمومی، بهره‌برداری می‌کند!