ملت زنده و مرده چه یك فرد، چه یك اجتماع، وقتی زنده است كه «حیات طیّبه» داشته باشد و زندگی را تنها نفس كشیدن نداند. حیات طیّبه جایی است كه ایمان، عزّت، آزادگی، شرافت، وفا و پاكی بر زندگی سایه افكند. به تعبیر امیرالمؤمنین: «اَلْمَوْتُ فی حَیاتِكُمْ مَقْهُورینَ و الْحَیاةُ فی موْتِكُمْ قاهِرینَ؛ زندگی ذلیلانه و مقهورانه، مرگ است و حیات، در مرگِ با عزّت و قدرت است.» [نهج البلاغه، صبحی صالح، خطبه 51] امام حسین علیه السلام نیز مرگ در مبارزه با ستم و عدوان را سعادت می داند و زیستن در كنار ستمگران و نفس كشیدنِ ذلیلانه و با خواری را مایه ننگ و دلتنگی می شمارد: «لااَرَی الْمَوْتَ اِلاّ سَعادَةً وَ الْحَیاةَ مَعَ الظّالِمینَ اِلاّ بَرَما». [مناقب، ابن شهرآشوب، ج 4، ص 68]. 🆔 @ShamimeOfoq