👉1👈 ⭕️ اخلاص و ریا ❓ریا چیست و چگونه می‌توان به قله‌ی اخلاص رسید؟ 👈 برای طرح سوال، اینجا را لمس کنید. ــــــــــــــــــ 📝 پاسخ: ✍️ نقطه مقابلِ اخلاص، "ریا" است. ریا یعنی با هدفِ رؤیت و نگاهِ مردم، عبادت کنیم. این نوع عبادت، نوعی شِرک محسوب می‌شود. شِرک یعنی برای غیرِ خدا کاری انجام دهیم. 🔔 چه بسا کسی در جمع، عبادت کند اما هدفَش چون نگاهِ مردم نیست مرتکبِ ریا نشده باشد. از آن طرف کسی در خلوت عبادت کند ولی چون در نظر دارد عبادتِ خلوتی‌اش را جار بزند، دچار ریا شده شود. ❗️در شرکِ خفی [مخفی] بر خلافِ شرکِ جلی [آشکار] انسان علناً نمی‌گوید من بُت را شریکِ خدا قرار دادم؛ بلکه در فعالیت‌های روزمره‌اش برای غیرِ خدا حساب باز کرده. مثلا می‌گوید اول خدا بعد شما. برای رهایی از ریا و رسیدن به قله‌ی اخلاص: 1️⃣ تلقین: اوّل باید اعمال روزانه‌مان را مرور کنیم و ببینیم کجاها از غیرِ خدا می‌ترسیم؟ کجاها برای غیرِ خدا حساب باز کردیم؟ کجاها خدا فراموش می‌شود؟ ➕پس از شناسائی، به خودمان مرتب تلقین و یادآوری کنیم که کار برای غیرِ خدا ارزش و پاداشی ندارد و فقط رنج و خستگیِ عمل به تَنَم می‌ماند! خدا از همه قوی‌تر است و از او نباید ترسید. عبور و مرورِ قلبی و زبانیِ این عبارات، غیرِ خدا را در نگاهِ ما کوچک می‌کند. 2️⃣ کبریائیِ خدا: گام دوم، توجه به کبریائی و عظمت خدا است. چرا شاه بیتِ نماز "الله اکبر" است؟ چرا این عبارت در نماز، پُر تکرار است؟ دلیلش این است که تا خدا در برابرِ چشم و دلمان بزرگ جلوه نکند، ما نمی‌توانیم به مرتبه‌ی اخلاص برسیم. ❌ ما چون مدیرِ مدرسه، دوستمان یا نامزدمان یا مردم را بزرگ می‌بینیم، بخاطر همین است که ممکن است بخشی از عبادتمان را برای خوش‌آمدِ خیرِ خدا انجام دهیم. اما وقتی همه جلویِ چشمِ ما حقیر شدند و خدا بزرگ، این‌جا خود بخود اعمالِ ما سمت و سویَش الهی می‌شود و تمجیدهای مردم، دلمان را نمی‌لغزاند. ❓حالا چگونه عظمت و بزرگی و کبرائیِ خدا را حس کنیم؟ برای شناخت هر کس باید آثار و کتاب‌هایش را خواند. قرآن، آفاق و انفُس، در واقع آثارِ خدا هستد که باید پیوسته و همیشه‌گی مطالعه‌شان کنیم: 👈 1. آیاتِ تشریعی(قرآن): انس با مفاهیم قرآن باعث می‌شود خدا را بشناسیم. خدا را که خوب‌تر شناختیم، خوب‌تر عبادتش می‌کنیم. ➕ شما استادتان را که شناختید، کم کم احترامَش می‌کنید و در برابرش خاضع می‌شوید. در عبادت نیز اگر چنین کنید، خدا در چشم و دلِ شما برجسته می‌شود و جُز او را قابل نمی‌دانید برای کرنش و ستایش. 👈 2. آیاتِ آفاقی: نگاه کنیم به عظمتِ کیهان و جهان. متاسفانه شهرهای ما را آلودگی‌هایِ نوری و صوتی و ساختمانی پر کرده و ما نمی‌توانیم آسمان را ببینیم. اگر یک نیمه شب از کویر به آسمان نگاه کنیم خود بخود پایمان سست می‌شود و با دیدنِ کبرائیِ خدا، به سجده می‌افتیم. 👈 3. آیاتِ انفسی: ما وقتی یک خودرویِ مدرن می‌بینیم چشممان به سمتش جلب می‌شود و سازنده‌اش را تحسین می‌کنیم. بدنِ انسان یک خودرویِ تمام اتوماتیکِ فوقِ مدرن است. به دقت‌های بکار رفته در انگشتان و رگ‌های زیر پوست توجه کنید. چقدر حساب شده طرّاحی شده. هر کس خودش را بشناسد، خدایش را شناخته: "مَن عَرَفَ نفسَهُ فقد عَرَفَ ربّهُ". 👌 انسان، خدایِ کوچک شده است. علاوه بر جسم، بُعدِ روحیِ او به مراتب با عظمت‌تر است. خودمان را که بشناسیم، کبرائی و عظمتِ خدا را درک خواهیم کرد و "الله اکبر"هایمان واقعی‌تر خواهد بود. 3️⃣ تذکر: سعی کنیم یادِ خدا را در محیط کار و خانه زنده کنیم. با نصبِ تابلو و دکوراسیونی که رنگ و بویِ خدا و آخرت داشته باشد. تلقینِ مدام این جمله که "باید همه کارم برای خدا باشد" نیز موثر است. ➕ ابتدایِ هر کار نیتِ عملم را به زبان بیاورم و مثلا بگویم غذا می پذم برای رضای خدا. اعضای خانه و جامعه مدام به یکدیگر تذکر دهند که برای خدا کار کند. کارِ خیر را مخفی کنیم و گمنام باشیم. این اقداماتِ بظاهر کوچک، کم کم دل را به قله اخلاص می رساند. ✅ البته همیشه باید نگرانِ اخلاصِ عملمان باشیم. مومن همیشه این ابهام را در وجودَش دارد که آیا عملم قبول شده یا نه؟ تا از غرور در امان باشد و مرتب به فکرِ ازدیادِ اخلاصَش باشد. مدام به خودمان تذکر دهیم که هنوز نتوانسته‌ای خدا را راضی کنیم و آنی بشویم که او می‌خواهد. 4️⃣ هدفگذاری: اخلاص یعنی هر کاری که می‌کنم هدفم جلبِ رضایت "خدا" باشد. پس اولِ همه فعالیت هایِ علمی، کاری و تفریحی‌مان قصدِ تقرب فراموش نشود. 👌سعی هم کنیم وسطِ فعالیت‌هایمان گاهی "یا الله" بگوییم تا هدف، یادآوری شود و رشته‌ی "اخلاص" را پیوسته کنیم در زندگی‌مان. مخلصین، مرتّب گزارش کار می‌دهند به خدا و برایشان حرف و حدیثِ دیگران مهم نیست. ادامه👇👇👇 🆔 @SinJimDin