📔 لذت مطالعه (خلاصه کتاب) 🔔 ناقوس ها به صدا در می آیند.(۷۰) 📚 انتشارات عهدمانا پدر کارپیانس به استقبال آنها آمد و گفت: « بفرمایید داخل که مردم منتظر شما هستند. » داخل کلیسا گرم بود و با این همه نیمکتها پر از جمعیت بود ، اما چنان سکوتی حاکم بود که وقتی قدم بر می داشتند صدای گامهای آنها در سالن پیچید . همه از جا برخاستند . همهمه ای فضای سالن را پر کرد . پدر کارپیانس ، بازوی کشیش را گرفته بود و از راهروی بین نیمکتها عبور داد . مردمی که سالها بود کشیش را ندیده بودند به گرمی از او استقبال می کردند. کشیش مثل یک کاردینال ، با تکان دادن سر و دست به آنها پاسخ می داد و گاهی هم با پیرمرد یا پیرزنهایی که می شناخت و سابقهٔ دوستی با آنها داشت ، احوال پرسی می کرد . کشیش و سرگئی در ردیف جلو نشستند . پدر کارپیانس پشت تریبون که سمت چپ محراب زیر صلیب بزرگی قرار داشت ، ایستاد و از حاضران خواست که بنشینند . کشیش احساس کرد که از احترام و استقبال مردم خوشحال شده است و کمی هم به وجد آمده است. هنوز شیرینی و هیجان استقبال را در دل داشت که به خود نهیب زد و فکر کرد که نباید اجازه بدهد غرور و تکبّر او را به هیجان بیاورد . مگر او کیست ؟! مگر خادم و خدمتگزاری بیش در کلیسا نبوده و نیست ؟! به یادش آمد که علی نه در برابر تشویقهای دوستان و نه دشمنان و مخالفان و منتقدان ، تغییری نمی کرد . نه از تشویقها به وجد می آمد و نه از توهین ها خشمگین می شد و می گفت : « چه بسا کسانی که با ستایش دیگران فریب خورده اند . » کشیش می خواست شعف و شوق ناشی از استقبال چند لحظه پیش را از خود دور کند ، تا جزء فریب خوردگان نباشد. ↩️ ادامه دارد...