۳۱-کار نیک را تحسین و تشویق می‌فرمود و کار بد را تقبیح می‌نمود و از آن نهی می‌کرد. ۳۲-آنچه موجب صلاح دین و دنیای مردم بود به آنان می‌فرمود و مکرر می‌گفت هرآنچه حاضران از من می‌شنوند به غایبان برسانند. ۳۳-هرکه عذر می‌آورد عذر او را قبول می‌کرد. ۳۴-هرگز کسی را حقیر نمی‌شمرد. ۳۵-هرگز کسی را دشنام نداد و یا به لقب‌های بد نخواند.