(آيه ٢٠)
شأن نزول:
پيش از اسلام رسم بر اين بود كه اگر مى‌خواستند همسر سابق را طلاق گويند و ازدواج جديدى كنند براى فرار از پرداخت مهر، همسر خود را به اعمال منافى عفت متهم مى‌كردند، و بر او سخت مى‌گرفتند، تا حاضر شود مهر خويش را كه معمولا قبلا دريافت مى‌شد بپردازد، و طلاق گيرد، و همان مهر را براى همسر دوم قرار مى‌دادند.
آيه نازل شد و اين كار زشت را مورد نكوهش قرار داد.
تفسير:
اين آيه نيز براى حفظ قسمت ديگرى از حقوق زنان نازل گرديده و مى‌گويد: «و اگر تصميم گرفتيد كه همسر ديگرى به جاى همسر خود انتخاب كنيد و مال فراوانى (به عنوان مهر) به او پرداخته‌ايد، چيزى از آن را نگيريد» (وَ إِنْ أَرَدْتُمُ اسْتِبْدالَ زَوْجٍ مَكانَ زَوْجٍ وَ آتَيْتُمْ إِحْداهُنَّ قِنْطاراً فَلا تَأْخُذُوا مِنْهُ شَيْئاً) .
سپس اشاره به طرز عمل دوران جاهليت در اين باره كه همسر خود را متهم به اعمال منافى عفت مى‌كردند نموده، مى‌فرمايد: «آيا براى باز پس گرفتن (مهر) زنان متوسل به تهمت و گناه مى‌شويد» (أَ تَأْخُذُونَهُ بُهْتاناً وَ إِثْماً مُبِيناً) .
يعنى، اصل عمل، ظلم است و گناه، و متوسل شدن به يك وسيلۀ ناجوانمردانه و غلط، گناه آشكار ديگرى است.
برگزیده تفسیر نمونه - 1، صفحه 385
کانال 👇
#درسهایی_از_قران
#دائره_المعارف
#تفسیر
@Targomeh