خواهند اگر ببخشند از مجرمی گناهی اول ورا نوازند با سوز و اشک و آهی دریای عفو جوشد از اشک دردمندی اوراق جرم سوزد از آه صبحگاهی این جا گناه بخشند کوهی به کاه بخشند بیچاره من که با خود ناورده پرّ کاهی ای وای اگر برای افشای هر گناهم گردند روز محشر هر عضو من گواهی هر چند روسیاهم با آن همه گناهم مشتاق یک نگاهم مولای من نگاهی  یا رب چگونه سوزد آن کو در آستانت رخسار خویش سوده بر خاک گاه گاهی بار گناه سنگین، ره منتهی به بن بست در پیش رو ندارم جز باب توبه راهی از من گنه بود زشت از توست عفو، زیبا ای عفو از تو زیبا العفو یا الهی تن خسته پاشکسته درها تمام بسته جز باب رحمت تو نبود مرا پناهی عمری گناه کردم دل را سیاه کردم من اشتباه کردم یا رب چه اشتباهی! آلودگی دل را با اشک توبه شویم تا در دلم نماند آثاری از گناهی با کثرت گناهم مپسند روسیاهم کاورده ام علی را در عین روسیاهی مهر علی است «میثم»! مهر نجات عالم بی حب او نباشد طاعات جز تباهی