«عقلانیت» 🌱 رهایی از گناه ( ۵١ ) ✅ حس پرستش؛ وجه تمایز انسان و سایر مخلوقات 🔹 خدا فقط خالق ما نیست و رابطه ما با خدا فقط این نیست که از او روزی بخواهیم و کمک بگیریم. حیوانات هستند که هم و غم شان فقط شکم و شهوتشان است. انسانهای دون همتی که شبیه حیوانات هستند هم از خدا فقط روزی مادی می‌خواهند. اما انسانهای منفعت طلب و بلندهمت وقتی به خدا می‌رسند حس دیگری پیدا می‌کنند و آن حس پرستش است. پس وقتی درِ خانه خدا می‌رویم، فقط دربارهٔ رزق صحبت نکنیم. وقتی زیاد دربارهٔ رزق صحبت کنیم، انگار شبیه حیوانات شده‌ایم! 🔹 عبد اصلا صاحب اختیار نیست! لذا می‌گوید :خدایا ساعت اول صبح چه کنم؟ دو رکعت نماز بخوان. چگونه بخوانم؟ وضو بگیر، این چنین اقامه کن. بعد چه کنم؟ ذکر بگو، بعد چه کنم؟ امری نمی‌کنیم. خدایا اگر فرمان ندهی بیچاره میشوم! خُب دنبال معیشت برو. اصلا عبد نمی‌تواند یک لحظه بدون فرمان مولایش زندگی کند. 🔹 خدا در قرآن میفرماید: «ای مردم! بندگی کنید خدایی را که شما را آفرید» (بقره، ٢١) یعنی اگر فطرتمان بیدار باشد، همین که متوجه بشویم چه کسی ما را خلق کرده، می‌بینیم که دوست داریم عبد و بندهٔ او باشیم. 🔹 هرکسی که این حس در او بیدار نشده، نیازمند روانکاوی در روح خود است. همانگونه که پزشک روانکاو می‌گردد و عقده‌های ما را پیدا می‌کند و مشخص می‌کند که «چرا ناراحت هستیم؟ چرا استرس در ما هست؟ و ...» کاش کسانی هم بودند که روانکاوانه برای هرکدام از ما علت این گرهِ روحی را روشن می‌کردند که «چرا حس پرستش در ما بیدار نشده است؟ چرا فقط و فقط مشغول بندگی او نشده‌ایم؟ چرا عشقمان به سمت چنین موضوعی کشیده نشده است؟» 🔹 روانشناسان می‌گویند انسان از حدود ٧ سالگی دوست دارد دستور بشنود و اطاعت کند و این حس از آن زمان در او بیدار می‌شود. (روانشناسی ژنتیک، منصور، ص ٢٠٢) اگر ما بچه‌ها را خراب نکنیم، بچه‌ها این حس زیبا را از همان هفت سالگی ادامه می‌دهند، دخترها در نه سالگی به اوج این حس پرستش می‌رسند و پسرها در چهارده سالگی. 👈 ادامه دارد ... 🔘 منبع: کتاب "رهایی از گناه" نوشته استاد پناهیان