سال ۱۳۲۷ ،بعد از سرودن دیوان افسانه، نیما و استاد شهریار هردو ملاقات عاشقانه و سوزناکی با هم داشتند. تصویر واقعی است از دو عاشق آواره و غریب که در زمان خود خیلی تنهایی و غربت تحمل کردند،به نیما که محبت زیادی به امیرالمومنین ع داشت تهمت توده ای زدند و شهریار هم علی رغم صفای باطن و حب اهل بیت در غم عشق از دست رفته سوخت