برای پیمودن مسیر زندگی و حضور در خارستان طبیعت و دنیا، همواره به "لباس" و "علامت" نیازمندیم. از امیرالمومنین و سیدالشهدا لباسی از نور بخواهیم، آنانکه دستشان در دست خداوند است و لباس نور دارند. بعلاوه، به علاماتی محتاجیم که حضرت خداوند بر سر همه دو راهی ها و چهار راه ها، ما را نشان دهد تا از همان مسیری رویم که او میخواهد. بدین ترتیب شب هنگام مجددا به سوی خدا باز میگردیم، همانگونه که صبح هنگام از او شروع کردیم. این، همان است که سیدالشهدا در دعای عرفانی عرفه اش از حضرت محبوب درخواست نمود: اِلهى اَمَرْتَ بِالرُّجُوعِ اِلَى الْاثارِ، فَاْرجِعْنى الیک بِکِسوَةِ الْاَنْوارِ وَهِدایَةِ الْاِسْتبْصارِ حَتّى اَرْجعَ اِلَیْکَ مِنْها، کَما دَخَلْتُ اِلَیْکَ مِنْها. ای معبودم، مرا به حضور در آثار فرمان دادی، پس مرا با لباس و پوششی از انوار، و هدایتی بصیرت‌جو به‌سوی خود بازگردان، تا آنگونه به سویت بازگردم که در ابتدا به تو وارد شدم به کمک دعای عرفه، همواره با خدا بودن سخنی از مرحوم استاد سید علی اکبر پرورش رحمت الله علیه کانال یاور صدیق👇 @YavareSeddiq