آدم یک وقت هایی ، خودش را برای همیشه جا می گذارد! مثلا روی پله های کثیف محل کاری که محترمانه اخراج شده، نیمکت های چوبی سبز رنگ یک کافه ، رو به روی ویترین مغازه ای توی قیطریه، کوچکترین کلاس دانشکده، خیابانی که آخرین خداحافظی هایش را کرده ! کوچه ای که هفت تا سیزده سالگی اش را در آن بزرگ شده، پنجره ی خانه ی دختری که اولین عشقش را مال خودش کرده، و بعد از آن هر وقت که از آنجا می گذرد ، با دیدن ِ خود تنهای خسته اش ، دهانش تلخ می شود ، وبغض ! از گلویش بالا می آید. آدم، یک وقت هایی ! یک جاهایی ، خودش را جا می گذارد . آن نیمه از خودش را که در مقابل فراموشی مقاومت می کند ، می اندازد همان گوشه کنار و برای همیشه می رود ... 💚@yazeynb💚 💚@yazeynb💚