از دوری‌ات ای تازه‌گلِ باغِ مراد چون غنچهٔ چیده، خنده‌ام رفته ز یاد گریان چو پیالهٔ پرم در کفِ مست نالان چو سبوی خالی‌ام در رهِ باد 🌱