همه مؤمنان و کسانی که در دنیا به کارهای خیر مشغول بوده‌اند، در برزخ در حال تکامل به سر می‌برند. البته هر اندازه کسی در این دنیا بیشتر اعمال انجام بدهد و رشد کند، در عالم برزخ هم به همان اندازه سرعت رشد و تکامل بالاتری از دیگران دارد. به همین علت است که یکی از دلایل اصلی غبطه خوردن افراد بر یکدیگر همین سرعت رشد و تکامل و بهره‌مند شدن از نعمت‌های ابدی است. در حقیقت پرتو عنایت‌ها و لطف‌های خدای متعال بر مؤمنان می‌تابد و هر کسی در این دنیا توشه پربارتری داشته باشد، در آن عالم هم رشد بیشتر دارد و با سرعتی متناسب با رشد در این عالم، به ساخت و بارگاه قدس الهی نزدیک‌تر می‌شود. به نسبت همین تقرب به درگاه الهی هم از نعمت‌های بیشتر و بهتری بهره‌مند می‌شود. البته به این موضوع هم باید دقت کنیم که نعمت‌های آن عالم بسیار بالاتر و گواراتر و دوست‌داشتنی‌تر از لذت‌ها و نعمت‌های این دنیا هستند. به قدری که ما در این دنیا نمی‌توانیم به طور عادی آن لذت‌ها و نعمت‌های ابدی را درک کنیم و یا فرض کنیم. به همین دلیل باید هر اندازه می‌توانیم توشه پربارتری از دنیا برداریم تا دچار آن پشیمانی بی‌نهایت نشویم.