*قِيلَ لِلصَّادِقِ (علیه السلام) عَلَى مَا ذَا بَنَيْتَ أَمْرَكَ؟* به *امام صادق (علیه السلام)* گفتند: کار خود را بر چه پایه ای بنا گذاشتی؟ *فَقَالَ: عَلَى أَرْبَعَةِ أَشْيَاءَ: * فرمود: بر چهار چیز: *1- عَلِمْتُ أَنَّ عَمَلِي لَا يَعْمَلُهُ غَيْرِي، فَاجْتَهَدْتُ، * دانستم که کار مرا، جز خود کسی انجام نمی دهد، پس تلاش کردم. *2- وَ عَلِمْتُ أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ مُطَّلِعٌ عَلَيَّ، فَاسْتَحْيَيْتُ، * دانستم که خداوند متعال بر من آگاه است، پس حیا کردم. *3- وَ عَلِمْتُ أَنَّ رِزْقِي لَا يَأْكُلُهُ غَيْرِي، فَاطْمَأْنَنْتُ، * دانستم که رزق مرا دیگری نمی خورد، پس اطمینان یافتم. *4- وَ عَلِمْتُ أَنَّ آخِرَ أَمْرِي الْمَوْتُ، فَاسْتَعْدَدْتُ. * [2] و دانستم که پایان عمر من، مرگ است، پس آماده شدم. *شرح حدیث:* چهار نکته ای که *امام صادق (علیه السلام)* پایه و اساس زندگی خود را بر آن نهاده است، اصول بندگی و معیارهای سعادت و کامیابی است. هر انسانی، در گرو اعمال خویش است. در قیامت از انسان نمی پرسند که فرزند کیستی، یا چقدر ثروت داشتی و یا مردم چقدر دوستت داشتند، بلکه می پرسند: *«چه عملی داری؟»* . پس، هر کس باید بار خود را ببندد و به فکر سعادت اخروی خود باشد. گناه، حاصل لحظات غفلت انسان از خداست. اگر بنده، خدا را همیشه حاضر، ناظر و آگاه بداند، از او شرم می کند و سراغ معصیت نمی رود. این است، که *«حیا»* ارزنده ترین گوهر در وجود انسان است. خداوند، رزّاق است و روزی بندگانش را عهده دار است. حرص و طمع، نتیجه ضعف ایمان به رزاقیّت پروردگار است. پس وقتی رزقِ مقدّر، خواهد رسید، دلیلی برای نگرانی و اضطراب نیست. مؤمن متوکّل، همیشه آرامش روحی دارد. پایان کار هر کس در دنیا، *«مرگ»* است و مرگ نیز پایان نیست بلکه شروع مرحله ی جدیدی از حیات مستمرّ انسان است. چون فرصت عمر، محدود و مرگ و کوچ، گریزناپذیر است، پس باید آماده بود، بار سفر را برداشت و ره توشه آخرت را فراهم کرد. کسی که به یاد مرگ و آخرت باشد، غافل نمی شود. کسی هم که مرگ را مقدمه ی ورود به آخرت بداند، دست خالی نمی شود. آمرخدا باشيم ☘ @aamerekhoda http://eitaa.com/mahdavi_arfae