▫️۴ 🔻نزد منتظران خالص امام زمان، غیبت به منزله مشاهده است، و حجابی برایشان نیست اباخالد از اصحاب خاص امام سجاد (علیه السلام) نقل میکند «يَا أَبَا خَالِدٍ إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَيْبَتِهِ اَلْقَائِلُونَ بِإِمَامَتِهِ اَلْمُنْتَظِرُونَ لِظُهُورِهِ» در دوران ولایت امام زمان (علیه السلام) آن شیعیان امام در دوران غیبتش که حال یقین به امامتش دارند و منتظر و آماده برای ظهورش هستند، «أَفْضَلُ أَهْلِ كُلِّ زَمَانٍ» از مردم تمام زمان ها با فضیلت تر هستند. «افضل اهل کل زمان ها» اطلاق دارد، حتی از دوران ظهور. این تصریح شده است. چرا؟ علتش را هم بیان فرموده است: «لِأَنَّ اَللَّهَ تَعَالَى ذِكْرُهُ أَعْطَاهُمْ مِنَ اَلْعُقُولِ وَ اَلْأَفْهَامِ وَ اَلْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ اَلْغَيْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ اَلْمُشَاهَدَةِ». غیبت برای این ها شهود است. شهادت است. غیبت نیست. این ها در محضرند. در یک یقینی هستند. لذا آن یقین اصل است. ⚡چرا این ها افضل اهل کل زمان هستند. چون آن چیزی که مقصود از انسان است محقق کرده اند. یقین این ها بدون اینکه در بیرون شخص را ببینند از جهت رشد معرفتی به این یقین رسیدند که با حضرت محشورند و حضرت حاکمیت این دوران را برای آن ها به عهده دارد. دست حضرت را با معرفت یقینی در همه جا حاکم می‌بینند. می‌بینند حاکمیت حضرت را. دوران ظهور می‌خواهد این حاکمیت را آشکار بکند. آنجا با آشکاری ببینند. اما این ها هنوز ندیده باور می‌کنند و می‌یابند. این کسی که ندیده یقین قلبی یافته و رسیده، قطعا قوی تر است از کسی که می‌بیند و باور می‌کند. ⚡البته یک تبصره ای دارد که در دوران ظهور، آن کسانی که یاران اصلی امام هستند، کسانی بودند که در دوران غیبت به این مرتبه یقین رسیده بودند. یعنی یاران اصلی حضرت قبلا این مرتبه را پیدا کردند، بعد ادراک دوران ظهور را هم می‌کنند، که ظهور در حقیقت با اجابتِ منزلت اینها میشود. ⚡در ادامه میفرماید: «وَ جَعَلَهُمْ فِي ذَلِكَ الزَّمَانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِينَ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ ص بِالسَّيْفِ أُولَئِكَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِيعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَى دِينِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سِرّاً وَ جَهْراً». شیعیان امام مهدی (علیه السلام) در دوران غیبت که حال یقین به حضرت دارند، ندیده در مرتبه حسی، به شهود یقینی در ظهور مرتبه بالاتری رسیده اند که غیبت در نزدشان به منزله مشاهده و شهود محضر امام است، و حالشان سیطره نظام روحی بر نظام بدنی شده، که آن دست غیبی برایشان شهودی شده، و دائما در حال انجام وظایف خویش در قبال حضرت بصورت جهادی هستند، بمانند کسی که در محضر رسول خدا در حال جهاد با شمشیر است. وظیفه شان در دعوت صادقانه و خالصانه بسوی دین خدا در پنهان و آشکار است. در دوران غیبت باید به این مرتبه برسیم که «صَارَتْ بِهِ اَلْغَيْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ اَلْمُشَاهَدَةِ». پس امکان پذیر است، با درنوردیدن سیطره بدن بر روح، که به سلطه نظام روحی برسند. 🔸غیبت، دوره غلبه یافتن جنبه باطنی (یلی الربی) بر جنبه ظاهری (یلی الخلقی) باید به این مرتبه برسیم که جنبه روحی و باطنی بر جنبه بدنی و ظاهری غلبه داشته باشد. این جزء اهداف ماست که کم کم داریم بسویش میل پیدا می‌کنیم. اینکه جنبه یلی الربی و ملکوتیِ عالم که «جنبه ارتباط با خدای سبحان است»، وجه ظهور الهی اشیاء از جانب خدای سبحان است، آن جنبه در وجود این ها آشکارتر از جنبه یلی الخلقی و مُلکی می‌شود. ⚡دقت کنید، جنبه یلی الخلقی مذموم نیست. بد نیست. نظام محجوب شدن خدای سبحان است در نظام خلق. این بد نیست. خالقیت خدای سبحان است در نظام هستی. «اَلْمُتَجَلِّي لِخَلْقِهِ بِخَلْقِهِ» و «لَيْسَ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ خَلْقِهِ حِجَابٌ غَيْرُ خَلْقِهِ اِحْتَجَبَ بِغَيْرِ حِجَابٍ مَحْجُوبٍ وَ اِسْتَتَرَ بِغَيْرِ سِتْرٍ مَسْتُورٍ». این محجوب شدن خدای سبحان بسط تجلّی و ظهور خداست. اما در عین اینکه دارد بسط پیدا می‌کند محجوب به همین خلق می‌شود. هر خلقی اندازه خودش آیه است و او را نشان می‌دهد. اما در دورانی که انسان به سمت ظهور می‌خواهد حرکت بکند، دوران جلوه گری آن جنبه یلی الربی عالم است. یعنی جنبه الهیّت عالم آنجا آشکار می‌شود. 👇👇👇