غصه‌ی گلوگیر
تلخ‌ترین مطلبی که امام‌خامنه‌ای(حفظه‌الله) در دیدار بانوان فرمودند، این جملات است:
«دیروز یک کتابی برای من آوردند که صحبتهایی بود که خود بنده کرده بودم، چاپ شده بود، ندیده بودم؛ نگاه کردم دیدم خیلی از حرفهایی که آماده کرده بودم و میخواستم امروز اینجا بگویم، در آن کتاب هست و قبلاً بارها گفته شده؛ در این زمینه‌ها زیاد صحبت کرده‌ایم.»
تلخی این جملات در مواجهه با سوالات زیر آزاردهنده‌تر می‌شود:
-چرا خطر جمعیت ما را تهدید می‌کند؟
-چرا تحول در آموزش و پرورش اتفاق نمی افتد؟
-چرا تبلیغ اولویت اول حوزه نیست؟
-چرا تحول لازم در حوزه محقق نشده است؟
-چرا کماکان بعضی از نسخه‌های شکست‌خورده‌ی اقتصادلیبرال در حال اجراست؟
-چرا بی‌حجابی به‌عنوان حرام شرعی و سیاسی موردتوجه عده‌ای از متولیان نیست؟
-چرا بی‌اخلاقی سیاسی در ایام انتخابات آزاردهنده می‌شود؟
-چرا مشارکت بالای مردم در انتخابات، اولویت اول عده‌ای از مدیران نیست؟
-جرا جایگاه قویم مردم در حاکمیت اسلامی کمتر دیده می‌شود؟
- چرا...
-و چرا عده‌ی زیادی از ما بعد از شنیدن سخنان متعدد حضرت ایشان از جمله همین سخنرانی، این‌قدر ذوق‌زده شدیم و برای‌مان تازگی داشت؟!
پاسخ تمام این سوالات تلخ در همان جمله‌ی نخست آقاست؛ متأسفانه از یک‌طرف کلام ایشان به تمام مخاطبان واقعی نرسیده است و از طرف دیگر عده‌ای از مخاطبان واقعی که کلام را دریافته‌اند، حقش را ادا نکرده‌اند!
مقصر کیست؟
-دفتر حفظ و نشر آقا؟
-حوزه‌های علمیه؟
-قوای سه‌گانه؟
-دستگاه‌های عریض و طویل فرهنگی؟
-فرهیختگان حوزه و دانشگاه؟
-طلاب و دانشجویان؟
-رسانه‌های ملی و غیرملی؟
-مردم؟
-یا هرکدام از ایشان به میزانی؟
چاره چیست؟
فقط یک کلام: «رساندن کلام امام جامعه به جامعه‌ی امام و مطالبه‌ی میدانی جهت تحقق آن.» و این مهم محقق نخواهدشد، جز با اقدام جهادی «حلقه‌های میانی».
امام‌خامنه‌ای در یکی از مهم‌ترین سخنرانی‌های دوران زعامت‌شان فرمودند:
«این تمرکز، این ایجاد برنامه‌ی کار، پیدا کردن راهکار، ارائه‌ی راهکار، برنامه‌ریزی، به عهده‌ی چه کسی است؟ این به عهده‌ی جریان‌های حلقه‌های میانی است. این، نه به عهده‌ی رهبری است، نه به عهده‌ی دولت است، نه به عهده‌ی دستگاه‌های دیگر است؛ [بلکه] به عهده‌ی مجموعه‌هایی از خود ملّت است که خوشبختانه امروز ما این را کم هم نداریم. ما نخبه‌های فکری در زمینه‌های گوناگونِ مورد نیاز در میان جوانان، در میان مسئولین خودمان داریم. اینها میتوانند بنشینند برنامه‌ریزی کنند و هدایت کنند. تشکّلهای دانشجویی از این قبیلند، مجموعه‌های باتجربه و فعّال در زمینه‌های فرهنگی و فکری و مانند اینها از این قبیلند و هر که هم در این زمینه‌ها فعّال‌تر باشد، مؤثّرتر است؛ یعنی زمام کار دست کسانی است که فعّالیّت کنند؛ تنبلی و بی‌حالی و کسالت و مانند اینها به درد نمیخورد.»
به این فهرست بیافزایید: اساتید حوزه و دانشگاه، فعالان رسانه‌ای، محافل قرآنی و مذهبی، هنرمندان متعهد، نویسندگان، هیئات، پایگاه‌های بسیج، گروه‌های جهادی و....
هشدار!
کلامِ‌معجزگون امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) فقط مربوط به صدر اسلام نیست و امروز نیز خدای نکرده می‌تواند مصداق بیابد:
«مَنْ نَامَ عَنْ نُصْرَةِ وَلِیِّهِ انْتَبَهَ بِوَطْأَةِ عَدُوِّهِ.»
کسی که به هنگام یاری ولیّ (رهبر) خود بخوابد، با لگد دشمن از خواب بیدار خواهد شد!
✍عباس بابائی ۸ دی‌ماه ۱۴۰۲
@abuhossein