در محضر عترت حجت الاسلام رضایی روایتی را در "تفسیر عیاشی جلد 1 صفحه 43"از امام صادق(ع)ذیل آیه 44 سوره مبارکه بقره نقل کرده که یعقوب بن شعیب از امام صادق(ع)سوال کرد که منظور از این آیه شریفه چیست؟ که خدای متعال فرموده است: "أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ وَأَنْتُمْ تَتْلُونَ الْكِتَابَ ۚ أَفَلَا تَعْقِلُونَ"آیا مردم را به نیکی دعوت می‌کنید و خود و نفستان را فراموش می‌کنید. واعظ بدون مُتّعِظ هستید و حال اینکه شما کتاب و قرآن می‌خوانید، تورات و انجیل می‌خوانید. آیا تعقل نمی‌کنید؟ می‌گوید من سئوال کردم که منظور از این آیه شریفه چیست؟ حضرت دستشان را به سمت حلقشان بردند: "قال فَوَضَعَ یَدَهُ عَلَی حَلقِه"و بعد فرمودند: "كَالذَّابِحِ نَفْسَهُ"، این انسانی که دیگران را موعظه می‌کند و خودش را فراموش می‌کند، خودش به موعظه خودش و به نصیحت خودش عمل نمی‌کند، این مثل کسی است که خودکشی و انتحار می‌کند و در واقع سر خودش را می‌برد. 🔹در فرازی از کلمات قصار حضرت امیرالمؤمنین(ع)در نهج البلاغه این جملات درباره تبهکاران آمده که تبهکاران دارای این ویژگی‌ها هستد که: 🔸 "يَقُولُ فِى الدُّنْيَا بِقَوْلِ الزَّاهِدِينَ"اینها وقتی حرف می‌زنند قول کسانی را دارند که بی‌رغبت به دنیا هستند. 🔸"وَ يَعْمَلُ فِيهَا بِعَمَلِ الرَّاغِبِينَ"عملشان عمل کسانی است که به دنیا رغبت دارند و میل و علاقه به دنیا دارند و اساساً حرفهای‌شان هیچ نسبتی با عملشان ندارد در باب دنیا. ادامه دارد ...