از پیرمرد حکیمی پرسیدند: از عمری که سپری نمودی چه چیز یاد گرفتی؟ پاسخ داد: *یاد گرفتم* 🔹که دنیا قرض است باید دیر یا زود پس بدهیم. 🔹که مظلوم دیر یا زود حقش را خواهد گرفت. 🔹که دنیای ما هر لحظه ممکن است تمام شود اما ما غافل هستیم. 🔹که سخن شیرین، گشاده رویی و بخشش سرمایه اصلی ما در زندگیست. 🔹که ثروتمند ترین مردم در دنیا کسی است که از سلامتی، امنیت و آرامش بهره مند باشد. 🔹کسی که جو را میکارد گندم را برداشت نخواهد کرد. 🔹که عمر تمام میشود اما کار تمام نمیشود. 🔹کسی که میخواهد مردم به حرفش گوش بدهند باید خودش نیز به حرف آنان گوش دهد. 🔹که مسافرت کردن و هم سفره شدن با مردم بهترین معیار و دقیق ترین راه برای محک زدن شخصیت و درون آنان است. 🔹کسی که مرتب میگوید: من این میکنم و آن میکنم تو خالی است و نمیتواند کاری انجام دهد. 🔹کسی که معدنش طلا است همواره طلا باقی میماند بدون تغییر، اما کسی که معدنش آهن است تغییر میکند و زنگ میزند. ♦️که بساط عمر و زندگیمان را در دنیا طوری پهن کنیم که در موقع جمع کردن دست و پایمان را گم نکنیم🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴