﷽ 🎇💥 آیات نورانی تر (۸۹):
💥 درخواست رسیدن به مقام امامت:
آیه:
«وَ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّيَّاتِنا قُرَّةَ أَعْيُنٍ وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقِينَ إِماماً».
(فرقان، 74)
ترجمه:
"آنها (بندگان خدای رحمن) كسانى هستند كه مىگويند پروردگارا از همسران و فرزندان ما، مايه روشنى چشم ما قرار ده و ما را پيشواى پرهيزگاران بنما".
⚡️ در قسمت پایانی آیه مذکور یکی دیگر از اوصاف برجستۀ بندگان خالص خدا بیان میشود
و آن اينكه آنها هرگز به اين قانع نيستند كه خود راه حق را طی کنند
بلكه همتشان آن چنان والا است كه مىخواهند
امام و پيشواى جمعيت مؤمنان باشند و ديگران را نيز به اين راه دعوت كنند.
آنها چون زاهدان گوشهگير و منزوى، تنها گليم خويش را از آب بيرون نمىكشند، بلكه سعيشان اين است كه بگيرند غريق را!
لذا در پايان آيه مىفرمايد:
آنها كسانى هستند كه مىگويند:"پروردگارا ما را امام و پيشواى پرهيزگاران قرار ده".
«وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقِينَ إِماماً».
⚡️ باز توجه به اين نكته لازم است كه آنها فقط دعا نمىكنند كه بیهوده تكيه بر جاى بزرگان زنند
بلكه اسباب بزرگى و امامت را آن چنان فراهم مىكنند كه صفات شايسته يك پيشواى راستين در آنها جمع باشد،
و اين كارى است بسيار مشكل با شرائطى سخت و سنگين.
⚡️ اين آيات صفات همه مؤمنان را بيان نمىكند
بلكه اوصاف گروه ممتاز مؤمنان را كه در صف مقدم قرار دارند تحت عنوان «عباد الرحمن» شرح مىدهد،
آرى آنها بندگان خاص رحمانند، و همانگونه كه رحمت عام خدا همگان را فرا مىگيرد، رحمت اين بندگان خدا نيز از جهاتى عام است،
علم و فكر و بيان و قلم و مال و قدرتشان پيوسته در مسير هدايت خلق خدا كار مىكند.
آنها الگوها و اسوههاى جامعه انسانى هستند. آنها سرمشقهايى براى پرهيزگاران محسوب مىشوند.
آنها به چراغهاى راهنمايى در درياها و صحراها مىمانند كه گم گشتگان را به سوى خود مىخوانند
و از فرو غلتيدن در گرداب، و افتادن در پرتگاهها رهايى مىبخشند.
⚡️ در روايات متعددى مىخوانيم كه اين آيه درباره على (ع) و ائمه اهل بيت (ع) وارد شده،
و يا در روايت ديگرى از امام صادق (ع) مىخوانيم كه:
"منظور از اين آيه مائيم".
⚡️ بدون ترديد ائمه اهل بيت (ع) از روشنترين مصداقهاى آيه مىباشند،
اما اين مانع از گسترش مفهوم آيه نخواهد بود كه مؤمنان ديگر نيز هر كدام در شعاعهاى مختلف امام و پيشواى ديگران باشند.
بعضى از مفسران از اين آيه چنين استفاده كردهاند كه تقاضاى رياست معنوى و روحانى و الهى نه تنها مذموم نيست، بلكه مطلوب و مرغوب نيز مىباشد.
💥 (تفسير نمونه، ج15، ص: 168)