قرآن ترجمه المیزان سوره 34 سوره مبارکه سبا صفحه 430 لَقَدْ كَانَ لِسَبَإٍ فِي مَسْكَنِهِمْ آيَةٌ ۖ جَنَّتَانِ عَنْ يَمِينٍ وَشِمَالٍ ۖ كُلُوا مِنْ رِزْقِ رَبِّكُمْ وَاشْكُرُوا لَهُ ۚ بَلْدَةٌ طَيِّبَةٌ وَرَبٌّ غَفُورٌ (15) همانا براى قوم سبا در محل سکونت شان، نشانه اى [از قدرت و نعمت خدا] وجود داشت: دو باغستان از طرف راست و چپ [گفتيم:] از عطاى پروردگارتان بهره مند شويد و شکر او گزاريد، سرزمينى دلپذير [داريد] و پروردگارى آمرزگار. (15) فَأَعْرَضُوا فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ سَيْلَ الْعَرِمِ وَبَدَّلْنَاهُمْ بِجَنَّتَيْهِمْ جَنَّتَيْنِ ذَوَاتَيْ أُكُلٍ خَمْطٍ وَأَثْلٍ وَشَيْءٍ مِنْ سِدْرٍ قَلِيلٍ (16) ولى [آنان از شکر خدا] روى گرداندند پس سيل بنيان کن عَرِم را بر آنان فرستاديم [که دو باغستان شان را برد] و دو باغستان [پرنعمت] آنان را به دو [شِبه] باغستانى بدل کرديم که داراى ثمرى تلخ و درخت شوره گز و اندکى از سدر بودند. (16) ذَٰلِكَ جَزَيْنَاهُمْ بِمَا كَفَرُوا ۖ وَهَلْ نُجَازِي إِلَّا الْكَفُورَ (17) اين را به سبب کفران شان به آنان سزا داديم و آيا جز کفران پيشه را مجازات مى کنيم؟ (17) وَجَعَلْنَا بَيْنَهُمْ وَبَيْنَ الْقُرَى الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا قُرًى ظَاهِرَةً وَقَدَّرْنَا فِيهَا السَّيْرَ ۖ سِيرُوا فِيهَا لَيَالِيَ وَأَيَّامًا آمِنِينَ (18) و ميان مردم سبا و قريه هايى که در آنها برکت نهاديم (منطقه شامات) قريه هايى [به هم پيوسته و ]نمايان قرار داديم و سير در آنها را [با تنظيم مسافت ها ]به اندازه مقرّر کرديم [و گفتيم:] شب ها و روزها در آنها با امنيّت سير کنيد. (18) فَقَالُوا رَبَّنَا بَاعِدْ بَيْنَ أَسْفَارِنَا وَظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِيثَ وَمَزَّقْنَاهُمْ كُلَّ مُمَزَّقٍ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ (19) پس گفتند: پروردگارا! [فاصله] ميان سفرهاى ما را دور کن و به خودشان ستم کردند پس آنان را [موضوع] داستان ها ساختيم و به طور کامل متلاشى کرديم، حقّاً در اين [واقعه] نشانه هايى براى هر صبر پيشه سپاس گزارى وجود دارد. (19) وَلَقَدْ صَدَّقَ عَلَيْهِمْ إِبْلِيسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعُوهُ إِلَّا فَرِيقًا مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (20) و همانا ابليس گمان خود را [که مى گفت: اولاد آدم را گمراه مى کنم] بر آنان تحقّق يافته ديد و همه از او پيروى کردند جز گروهى از مؤمنان. (20) وَمَا كَانَ لَهُ عَلَيْهِمْ مِنْ سُلْطَانٍ إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ يُؤْمِنُ بِالْآخِرَةِ مِمَّنْ هُوَ مِنْهَا فِي شَكٍّ ۗ وَرَبُّكَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ حَفِيظٌ (21) و او هيچ گونه تسلّطى بر آنان نداشت مگر [تسلّط از راه وسوسه، آن هم] براى اين که کسانى را که به آخرت ايمان دارند از کسانى که از آن در شکّ اند، باز شناسيم و پروردگار تو بر هر چيزى نگهبان است. (21) قُلِ ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ ۖ لَا يَمْلِكُونَ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ فِي السَّمَاوَاتِ وَلَا فِي الْأَرْضِ وَمَا لَهُمْ فِيهِمَا مِنْ شِرْكٍ وَمَا لَهُ مِنْهُمْ مِنْ ظَهِيرٍ (22) بگو: آنچه را غير از خدا [لايق پرستش] مى پنداريد بخوانيد [تا حاجتى از شما روا کنند!] آنها نه در آسمان ها و نه در زمين هم وزن ذرّه اى مالک چيزى نيستند و در آنها شرکت هم ندارند و براى خدا هيچ پشتيبانى از آنها وجود ندارد. (22)🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸