حضرت صادق علیه السلام فرمود: براستى حسرت و پشیمانى و واى بر کسی که از آنچه بیند سود نبرد و نداند چه عقیده ای دارد و آیا برایش سود بخشد یا زیان؟ من عرض کردم: قربانت پس از میان مردم رستگارشان به چه چیز شناخته می شود؟ فرمود: هر که گفتارش با کردارش موافقت دارد (و آنچه مىگوید بدان عمل کند) گواهى به نجات و رستگارى براى او ثابت شده، و هر که کردارش موافقت با گفتارش ندارد ایمانش قرض گرفته شده است. قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام إِنَّ الْحَسْرَةَ وَ النَّدَامَةَ وَ الْوَيْلَ كُلَّهُ لِمَنْ لَمْ يَنْتَفِعْ بِمَا أَبْصَرَهُ وَ لَمْ يَدْرِ مَا الْأَمْرُ الَّذِی هُوَ عَلَيْهِ مُقِیمٌ أَ نَفْعٌ لَهُ أَمْ ضَرٌّ. قُلْتُ لَهُ فَبِمَ يُعْرَفُ النَّاجِی مِنْ هَؤُلَاءِ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَالَ مَنْ كَانَ فِعْلُهُ لِقَوْلِهِ مُوَافِقاً فَأُثْبِتَ لَهُ الشَّهَادَةُ بِالنَّجَاةِ وَ مَنْ لَمْ يَكُنْ فِعْلُهُ لِقَوْلِهِ مُوَافِقاً فَإِنَّمَا ذَلِكَ مُسْتَوْدَعٌ. 📚 اصول کافى جلد 4 صفحه: 148 روایة: 1 #حدیث_ایمان