انتظار چیست؟ منتظر کیست؟(۱) در انتظار عالمانه، هدف از ظهور و نقش افراد در اجرای آن مشخص می‌شود. به طور دقیق‌تر، در مفهوم انتظار، نوعی ایجاد تغییر در وضعیت موجود، نهادینه است. یعنی منتظر، خواستار بهینه‌سازی وضعیت فعلی و برطرف شدن نقایص آن است پایگاه بصیرت / گروه فرهنگی/ زهرا گوهری انتظار مفهومی آشنا، ولی پیچیده در فرهنگ مهدوی بوده و آشنایی دقیق با این مفهوم در زمینه‌سازی مقدمات ظهور مؤثّر است. غالباً مفهوم رایج در جامعه، مفهومی عوامانه و نه چندان دقیق است. مطابق این مفهوم، امام مهدی (ع) که نهمین فرزند از نسل امام حسین (ع) است، برای نجات اجتماع از ظلم فراگیر و برقراری عدالت خواهد آمد که مستظهر به نیرو‌های غیبی است و می‌تواند به تنهایی در مقابل جباران عالم ایستادگی کرده و بساط آن‌ها برچیند؛ لذا این جمله که ان‌شاءاللّه امام زمان بیایند و کار‌ها را درست کنند، در افواه عموم مردم جاری است.  گرچه کلیّت این مفهوم درست است، لکن، چون تنها مقدمه و نتیجه در آن بیان شده، بسیاری از مطالب، مغفول می‌ماند. این که آیا می‌توان برای آمدن حضرت، زمینه‌سازی کرد؟ اصولاً آیا زمینه‌سازی مجاز است و یا نباید به برطرف شدن ظلم کمک کرد تا فراگیر شده و ظهور صورت پذیرد؟ اگر زمینه‌سازی ظهور مجاز است، ما هم مجاز به انجام آن هستیم و یا افراد خاصی باید این کار را انجام دهند؟ آیا کار باید در ایران انجام شود و یا گسترۀ جهانی منظور است؟ پاسخ ندادن به این سؤالات باعث می‌شود عوام مردم، در بهترین حالت برای ظهور حضرت، به دعای فرج و دعای سلامتی امام زمان (ع) بسنده کنند و خواص مردم نیز، چون از این دعاها، طرفی نبسته و گشایشی مشاهده نمی‌کنند، سرخورده شده و از فرهنگ انتظار، کناره بکشند.  بنابراین، گرچه انتظار به مفهوم عامیانۀ آن لازم است، اما کافی نیست و باید به انتظاری عالمانه تبدیل شود. در انتظار عالمانه، هدف از ظهور و نقش افراد در اجرای آن مشخص می‌شود. به طور دقیق‌تر، در مفهوم انتظار، نوعی ایجاد تغییر در وضعیت موجود، نهادینه است. یعنی منتظر، خواستار بهینه‌سازی وضعیت فعلی و برطرف شدن نقایص آن است. شاید بتوان گفت منتظر به این معنا نسبت به وضعیت موجود، معترض است، اما اعتراضی که در آن منفی‌بافی و مبالغه دیده نمی‌شود. اعتراض منتظر همراه با امیدواری است. امیدواری نسبت به وضع مطلوبی که در آینده ایجاد خواهد شد. بنابراین، منتظر باید هم وضعیت مطلوب را بشناسد و هم به ایجاد آن، نه تنها معتقد بلکه مشتاق باشد. عدم شناخت صحیح از وضعیت مطلوب آینده، نمی‌تواند متدینین را برای زمینه‌سازی ظهور آماده کند.  جامعۀ مهدوی، جامعه‌ای بدون ظلم و ستم و با اجرای عدالت و سرشار شدن جامعه از نعمات برای انسان‌ها و سایر موجودات در روایات توصیف شده است. در بعضی روایات نیز، ارتقای فهم و عقل مردم به واسطۀ وجود رحمانی حضرت مهدی (ع) بیان شده است. توصیف جامعه‌ای اینچنین، ممکن است برای بعضی افراد، چنان خیال‌بافانه باشد که اعتقاد و اشتیاق به آن را خلاف واقع‌بینی محسوب کنند؛ لذا به این نتیجه می‌رسند که با وجود شاخصه‌های منفی جوامع، احکام دین قابلیت اجرا نداشته و عملاً اسلام نمی‌تواند حکومت دینی تشکیل دهد. در حالی که اگر این مطلب صحیح باشد، نبوت همۀ انبیاء و ولایت اولیاء باطل خواهد بود و آیۀ «وَ نُریدُ اَن نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ استُضعِفُوا فی الاَرض اَن نَجعَلَهُم اَئمّه و نَجعَلَهُمُ الوارِثین» گزاف خواهد بود؛ لذا منتظر باید نسبت به ایجاد جامعۀ مهدوی، معتقد و مشتاق باشد و علاوه بر آن برای تحقّق آن اقدام مطلوب انجام دهد. اقدام عملی انسان منتظر دو جنبۀ فردی و اجتماعی دارد و تمام فعالیت‌های فردی این شخص مطابق با حضور در جامعۀ مهدوی برنامه‌ریزی می‌شود. از آنجا که فردی در جامعۀ مهدوی برای امام زمان (ع) کاربرد دارد که از نظر جسمی و فکری پویا باشد، بنابراین تغذیه، خواب و بیداری، ورزش هم در برنامۀ فردی نباید مغفول واقع شود. رعایت هر نکته‌ای که نشان‌گر وجود نظم در این فرد است، مانند لباس پوشیدن و نظافت ظاهری تأکید می‌شود. 📡 پایگاه خبری تحلیلی وَرْاُئوی 🕯 میعادگاه شهدای وَرجُوی @varjovi @shohadayevarjovi