#مدعیان_دروغین(4) ⭕️ویژگی های مشترک مدعیان دروغین 👈از دیگر ویژگی های مشترک مدعیان دروغین، استفاده از قرآن با شگرد تأویل گرایی و استفاده از عمومیات قرآن است این شگرد تقریباً در میان تمام مدعیان وجود دارد. منظور از تأویل گرایی این است که یک تفسیری از آیه‌ای انجام دهند بدون اینکه هیچ مستندی در آن باشد به عنوان مثال در حال حاضر جریانی مانند احمد اسماعیل بصری که ادعای یمانی بودن کرده و در عراق فعالیت‌های خود را دارد و مریدانی هم پیدا کرده است، او بدون هیچ مبنا و دلیلی برای اینکه بتواند بر اشتباهات خود در کتاب هایش سرپوش بگذارد و اگر منتقدان به او اشکالی وارد کردند، بگوید که یک معصوم هم می‌تواند خبط و خطا داشته باشد یا مثلاً یک معصوم هم می‌تواند ظلمت و تاریکی داشته باشد. احمد الحسن به دروغ آیه قرآن إِنَّ الْإِنْسَانَ لَفِی خُسْرٍ را اینطور تفسیر و تأویل کرده که مصداق بارز این آیه امیرالمومنین است که دچار خسران شده و تاریکی‌هایی در عملکرد او وجود دارد، در صورتی که در تفسیر اصلی این آیه انسان در خُسْرٍ ابولهب و ابوجهل و دشمنان اهل بیت (ع) هستند. یا مثلاً دوره‌ای علی محمد شیرازی، شارع آئین بابیه و نویسنده کتاب بیان می‌گوید کتابش فرستاده خداست، در حالی که منتقدین علی محمد شیرازی بیان می‌کنند که هیچ یک از ائمه و انبیاء نام چنین کتابی را نیاورده است در صورتی که کسی که ادعای امامت، نبوت و جایگاهی می‌کند باید انبیا و ائمه گذشته نامی از او برده باشند، مثلا در قرآن بشارت‌هایی که به پیامبر و قرآن داده شده است. علی محمد در برابر این سوال از شگرد تأویل گرایی استفاده می‌کند و این جمله را ذکر می‌کند که قرآن در سوره الرحمن نامی از کتاب بیان آورده و فرموده، الرَّحْمَنُ، عَلَّمَهُ الْبَیَانَ؛ در حالی که معنای کلمه بیان در سوره الرحمن ربطی به کتاب علی محمد شیرازی ندارد.