🔹عده‌ای از زبان‌شناسان زبان مازندرانی را در معرض خطر می‌بینند و عده‌ای دیگر آن را همچنان قدرتمند و سرحال و شاداب می‌دانند. من زبان‌شناس نیستم ولی گویشور زبان مازندرانی هستم و تاحدودی وضعیت زبان مازندرانی را می‌فهمم. آینده زبان مازندرانی و هر زبان دیگر به گویشوران امروز آن بستگی دارد. ما می‌توانیم زبان را قدرتمند بسازیم و از آن طرف هم می‌توانیم آن را ضعیف و ناتوان کنیم و به پرتگاه نابودی برسانیم. آیا خودمان در جمع دوستان و همکاران مازندرانی‌زبان، مازندرانی صحبت می‌کنیم؟ با پدر و مادر و پدربزرگ و مادربزرگمان چطور؟ با همسر و فرزندانمان چطور؟ با راننده تاکسی و نانوا و بقال و میوه‌فروش سر کوچه‌مان چطور؟ فرزندمان چطور؟ آیا آنها مازندرانی بلدند؟ اگر پاسخ این پرسش‌ها منفی باشد پس بدانید فاجعه در راه است. وقتی پدرها و مادرهای مازندرانی مانع می‌شوند ازاینکه فرزندشان به مازندرانی صحبت کنند و فرزند از ترس نمی‌تواند دو تا جمله مازندرانی صحبت کند دیگر چه امیدی به زنده‌ماندن این زبان هست! استدلال این دسته از پدرها و مادرها این است اگر فرزندشان مازندرانی صحبت کند فردا که به مدرسه برود در فارسی‌آموزی دچار مشکل می‌شود و لهجه‌دار می‌شود. باید از آنها پرسید: کدام قوم ایرانی است که فارسی صحبت می‌کند و لهجه ندارد؟ آیا خراسانی‌ها، تهرانی‌ها، اصفهانی‌ها، یزدی‌ها، گیلانی‌ها و اقوام دیگر وقتی فارسی صحبت می‌کنند لهجه ندارند؟ لهجه هویت است. شناسنامه است. چه اشکالی دارد که لهجه داشته باشیم؟ اگر همه گل‌های باغ یک نوع و یک رنگ بودند چقدر خسته‌کننده بود! تمام زیبایی‌های باغ به تنوع و رنگارنگی‌‌های آن بستگی دارد. هم‌استانی‌های عزیز، مازندرانی‌های گرامی، ازاینکه فارسی را دوست دارید و فرزندانتان را به فارسی‌آموزی ترغیب می‌کنید بسیار سپاسگزار هستیم ولی اگر همین حساسیت و عنایت را نسبت به زبان بومی مازندران هم داشته باشید کار شما ارزش دوچندان پیدا می‌کند. فرزند در محیط‌های علمی و رسمی باید به زبان فارسی صحبت کند و در جمع‌های خانوادگی به‌ویژه جمع‌هایی که سالمندان حضور دارند اگر به زبان بومی صحبت کنند مناسب‌تر است. به هر دو زبان وفادار باشیم. ما فرزند این دو زبان هستیم و  فرزند شایسته هم پدرش را دوست دارد و هم مادرش را. اگر این متن مورد پسند شما عزیزان قرار گرفت لطف کنید آن را برای دوستان و آشنایان و خویشاوندانتان بفرستید تا با احترام بیشتری به هر دو زبان بنگریم. اصالت زبانی ما از یک طرف به حافظ و سعدی و مولانا و فردوسی بزرگ می‌رسد و از طرف دیگر به نجما و امیری و کتولی و طالبا. این نکته را هیچ‌ وقت فراموش نکنیم. ✍علی‌اکبر قاسمی گل‌افشانی 🔰 به کانال اخبار #لفور بپيونديد 👇👇 @akhbarelafoor 👆 با ما همراه باشید