چیزی که مهم باز شدن جبهه جدیدی علیه صهیونیست‌ها است. اگر قرار باشد برای فلسطین کار جدی کنیم، غیر از فعالیت رسانه‌ای و فرهنگی و مستندنگاری و تاریخ‌پژوهی و کنفرانس و همایش و نشست و تجمع و راهپیمایی در تهران و بغداد و قاهره، باید دید چه فشار سیاسی واقعی می‌توان ایجاد کرد. ما که با اسرائیل مرز نداریم. اما می‌توانیم در عراق حاضر شویم. عراق هم با اردن مرز دارد. و اردن کشور حائل است و مثل یک کمربند محافظ عمل می‌کند. غیر از این برای صهیونیست‌ها هم خوب است تا بتوانند فلسطینی‌ها، خصوصا ساکنان شرق سرزمین را، به آن‌جا کوچ دهند. به همین دلیل در اردن یک جامعه مهمی از آوارگان فلسطینی تشکیل شده که اتفاقا برخی‌شان موقعیت ممتازی دارند. سوال این است که آیا می‌توان میان مقاومت عراق و این جامعه فلسطینی اردن‌نشین یک ارتباط موثر که منجر به رابطه مستمر با مقاومت درون فلسطین برقرار کرد. این رابطه صهیونیست‌ها را خیلی می‌ترساند. تجمع عراقی‌ها از این‌جهت خیلی استراتژیک است و ترس تولید کرده. از آن طرف حمایت و حضور ایرانی‌ها بسیار مهم تا جوانان عراقی در هدف‌شان مستحکم بمانند. لازم نیست همه سلاح بردارند و یا همه کار فرهنگی کنند. می‌توان با بدنه مردمی یک فشار سیاسی واقعی تولید کرد. البته همه این‌ها محاسبه بشری است. ما شاء الله و لا قوة الا بالله. https://eitaa.com/al_harkah