✨۴. پرداختن به مصیبت و مرثیه اهل بیت(ع) به صورت اندک در پایان مراسم، خود نوعى اداى دین و نوعى زندگى دینى و اخلاقى است و چنانچه گذشت داشتن زندگى دینى و اخلاقى خود شادى آفرین است.
از جانب دیگر بر پایى مراسم جشن شادى، در شادمانى اهل بیت(ع) نیز خود بخشى دیگر از مراسم دینى بوده و شادى آفرین است.
✨۵. انجام مرثیه و مصیبت در ضمن دعا و زیارت و تکرار بى مورد یک فراز از آن، که موجب مى شود دعا و زیارت دیگر به شکلى که امام معصوم خوانده اند، خوانده نشود این نوعى افراط است.
از این رو اگر اعتراض شما به برخى مراسم دعا و زیارت باشد، بجا است و همان گونه که گذشت محصول عدم اطلاع برگزار کنندگان این مراسم مى باشد.
پس روح حاکم بر مراسم دینى چیزى جز چند مطلب زیر نیست:
✨ ۱. عبادت و بندگى آن گونه که خداوند و اهل بیت بیان داشته اند،
✨۲. روشنگرى نسبت به امور دینى و حقایق علمى و نیازها و وظایف،
✨۳. ایجاد الفت و صمیمیت،
✨۴. اداى دین نسبت به اهل بیت و کسب نشاط براى ادامه مسیر زندگى معنوى آنان.
🔻🔻📚منابع پاسخ:
۱. محمدى رى شهرى، محمد، میزان الحکمة، مکتب الاعلام اسلامى، ۱۳۶۲. ۲. مجلسى، محمد باقر، بحارالانوار، مؤسسه الوفاء، بیروت ۱۴۰۳. ۳. کلینى، محمد، اصول کافى. ۴. طریقه دار، ابوالفضل، شرع و شادى، حضور، ۱۳۸۰، ص ۴۳-۱۳. ۵. پلاچیک روبرت، هیجانها، ترجمه محمود رمضان زاده، آستان قدس رضوى، ۱۳۷۱، ص ۱۵۶. ۶. عزیزى، عباس، فضایل و سیره امام حسین(ع)، صلاة، ۱۳۸۱، ص ۳۶۴. ۷. آبزیک مایل، روان شناسى شادى، ترجمه مهرداد فیروز بخت و خشایار بیگى، بدر، ۱۳۷۵، ص ۸۲. ۸. لطفى، محمد حسن، دوره آثار افلاطون، ج ۳. ۹. کن ویز، به دنبال شادکامى، ترجمه ف شجرى، انجمن قلم ایران، ۱۳۷۹، ص ۶۷. ۱۰. مطهرى، مرتضى، حماسه حسینى، صدرا ۱۳۶۷، ص ۹۵. ۱۱. الضوء و اللدن فى القرآن الکریم، نذیر، حمدان دار ابن کثیر، بیروت،۲۰۰۲، ص ۳۸. ۱۲. اکبرزاده، على، رنگ و تربیت محمدى، ۱۳۷۴، بى جا، ص ۲۴.
@ala_allah