💢فقیه در استنباط باید به‌نصوص مبین احکام در سایۀ نصوص مبین مقاصد نگاه کند/ در فقه الحکومه، نصوص مبین مقاصد کارایی سندی و دلالی دارد/ از تراث شیعه برای بومی‌سازی مقاصد استفاده کنیم ✔️استاد ابوالقاسم علیدوست: 🔹مقاصد متعلق به خدا است، نه به اهل سنت یا به یک گروهی خاص. خداوند هم نصوص مبین احکام دارد و هم نصوص مبیّن مقاصد. آیا فقیه شیعی امامی نباید به این ظرفیت توجه کند؟ برخی از اعاظم بدون اینکه تأمل کنند می‌گویند فقه مقاصد، فقه سنی است! چرا ما این ظرفیت را به آن‌ها بدهیم! 🔸برخی در بحث مقاصد به‌شرط لا هستند، بعضی هم می‌گویند مقاصد پذیرای تفاسیر مختلف است. آیا سوءاستفاده‌ می‌تواند منشأ غفلت از یک ظرفیت باشد؟ آیا در طول تاریخ از روایات و قرآن سوء استفاده نشد؟ بلکه باید ورود صورت بگیرد و ضوابط و فرق شیعی و سنی آن گفته شود. باید این نصوص را در نظر گرفت و با تراث در فقه شیعی بومی‌سازی کرد. 🔹نظرم این است که فقیه متکفل استنباط، آنچه برایش اهمیت دارد اسناد قرآنی و سنت است؛ اگر موردی از اجماع و عقل سالم بماند، آن دو هم منبع استنباط هستند؛ اما مقاصد شارع، صرفاً می‌توانند مفسر نصوص مبین شریعت باشند. 🔸کسی که مقاصدی فکر می‌کند هیچ‌وقت فتوا به اطلاق‌گیری منافی با مصالح و مقاصد یا فتوا به «الخراج بالضمان» نمی‌دهد. لذا معتقدم فقیه در استنباط باید به نصوص مبین احکام در سایۀ نصوص مبین مقاصد نگاه کند و در این صورت بسیاری از نصوص عموم، از عموم می‌افتد و بسیاری از نصوص خاص، عمومیت می‌یابد. 👈متن +صوت: http://ijtihadnet.ir/?p=72856 ✅ کانال دروس و دیدگاه های استاد علیدوست 📚 @alidost_fiqh