▪️پاورقی «پست قبل»
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱ـ سِمات به كسر سين جمع سِمَة به معنای علامت است؛ و چون در اين دعا علامت و نشانه‌های بسياری از آيات الهيّه و ظهورات سبحانيّه ذكر شده است بدين اسم تسميه يافته است. و آن را دعای «شَبور» بر وزن «تنور» نيز گويند، و شبور به معنای بوق است و با تفصيلی كه كَفْعَمی در حاشيۀ «البلدُالأمين» ضمن روايتی از حضرت صادق عليه‌السّلام ذكر كرده است، چون يوشع بن نون وصیّ حضرت موسی عليه‌السّلام با عَمالقه جنگيد و از آنها بيم داشت، امر كرد كه بنی‌إسرائيل هر كدام شاخی سوراخ‌دار از گوسفند را به دست گرفتند و اين دعا را خواندند، و تمام عمالقه مانند ريشه‌های درختِ كنده شده هلاک شدند؛ لذا به دعای شَبور ناميده شد.
۲ـ «مصباح‌المتهجّد» شيخ طوسی، طبع سنگی، در ص 292 از عمریّ روايت كرده؛ و كفعمی در «مصباح» طبع سنگی، ص 423 و در كتاب «البلدالأمين» طبع سنگی، ص 89 از أبوعمرو عمریّ؛ و علیّ بن طاووس در «جمال‌الاُسبوع» ص 532 و 533 از دو طريق نقل كرده است:
اوّل، از حسين بن محمّد بن هارون بن موسی تَلعُكبُریّ كه او گفت: من اين دعا را از كتابی كه شيخ فاضل أبوالحسن خلف بن محمّد بن خلف ماوَرْدی در سُرّ مَن رَءاه در محضر مولانا أبی‌الحسن علیّ بن محمّد و أبی‌محمّدٍ الحسن صلوات‌الله‌عليهما در ماه رمضان سنۀ چهارصد به من داد نوشته‌ام، و در آن كتاب يافتم كتابت اين دعا را از أبی علیّ بن عبدالله در بغداد كه او از حديث محمّد بن علیّ بن الحسن بن يحيی و او از حضور در مجلس محمّد بن عثمان بن سعيد عمریّ أسدی منتجی رحمهُ‌الله آورده است، و او از حديث أبوعمرو محمّد [عثمان ـ ظ] بن سعيد عمریّ و او از حديث محمّد بن أسلم و او از حديث محمّد بن سنان و او از حديث مفضّل بن عمر جُعْفی، و او از حضرت جعفر بن محمّدٍ الصّادق عليه‌السّلام اين دعا را روايت كرده است و در اين روايت گفته است كه: مستحبّ است در آخر روز جمعه خوانده شود.
دوّم، از جدّش أبوجعفر طوسی رضوان‌الله‌عليه كه اين دعا را از عمریّ روايت كرده است و گفته است كه: مستحبّ است اين دعا در آخرين ساعت از ساعات روز جمعه خوانده شود.
۳ـ «بحارالأنوار» ج90، ص100
🆔 @allame_tehrani