(آيه ٢٦٩) -برترين نعمت الهى! با توجه به آنچه در آيۀ قبل گذشت، كه به هنگام انفاق، وسوسه‌هاى شيطانى داير به فقر و جذبه‌هاى رحمانى در بارۀ مغفرت و فضل الهى آدمى را به اين سو و آن سو مى‌كشد، در آيۀ مورد بحث سخن از حكمت و معرفت و دانش مى‌گويد، چرا كه تنها حكمت است كه مى‌تواند بين اين دو كشش الهى و شيطانى فرق بگذارد، و انسان را به وادى مغفرت و فضل بكشاند و از وسوسه‌هاى گمراه كنندۀ ترس از فقر برهاند، مى‌فرمايد: «خداوند دانش را به هر كس بخواهد (و شايسته بداند) مى‌دهد» (يُؤْتِي الْحِكْمَةَ مَنْ يَشاءُ) . «حكمت» معنى وسيعى دارد كه «معرفت و شناخت اسرار جهان هستى» و «آگاهى از حقايق قرآن» و «رسيدن به حق از نظر گفتار و عمل» حتى نبوت را شامل مى‌شود. سپس مى‌فرمايد: «و هر كس كه به او دانش داده شده است خير فراوانى داده شده است» (وَ مَنْ يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْراً كَثِيراً) . و به گفتۀ آن حكيم: «هر كس را كه عقل دادى چه ندادى و هر كس را كه عقل ندادى چه دادى!» و در پايان آيه مى‌فرمايد: «تنها خردمندان متذكر مى‌شوند» (وَ ما يَذَّكَّرُ إِلاّ أُولُوا الْأَلْبابِ) . منظور از «اولوا الالباب» (صاحبان عقل و خرد) آنهايى هستند كه عقل و خرد خود را به كار مى‌گيرند و در پرتو اين چراغ پرفروغ، راه زندگى و سعادت را مى‌يابند. برگزیده تفسیر نمونه - 1، صفحه 242 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran 👈