(آيه ١٢) -در ادامۀ بحث با مشركان، در اين آيه با اشاره به اصل توحيد، مسألۀ رستاخيز و معاد از طريق جالبى تعقيب مى‌گردد. ١-نخست مى‌گويد: «بگو: آنچه در آسمانها و زمين است براى كيست» ؟ (قُلْ لِمَنْ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ) . و بلافاصله به دنبال آن مى‌گويد: خودت از زبان فطرت و جان آنها پاسخ بده «بگو: براى خدا» (قُلْ لِلّهِ) . ٢-پروردگار عالم سر چشمۀ تمام رحمتهاست «اوست كه رحمت را بر عهدۀ خويش قرار داده» و مواهب بى‌شمار، به همه ارزانى مى‌دارد (كَتَبَ عَلى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ) . همين رحمت ايجاب مى‌كند انسان را كه استعداد بقاء و زندگى جاودانى دارد پس از مرگ در لباس حياتى نوين و در عالمى وسيعتر درآورد و در اين سير ابدى تكامل دست رحمتش پشت سر او باشد. لذا به دنبال اين دو مقدمه مى‌گويد: «بطور مسلم همۀ شما را در روز رستاخيز، روزى كه هيچ گونه شك و ترديدى در آن نيست جمع خواهد كرد» (لَيَجْمَعَنَّكُمْ إِلى يَوْمِ الْقِيامَةِ لا رَيْبَ فِيهِ) . در پايان آيه به سرنوشت و عاقبت كار مشركان لجوج اشاره كرده مى‌گويد: «آنها كه در بازار تجارت زندگى، سرمايه وجود خود را از دست داده‌اند به اين حقايق ايمان نمى‌آورند» (الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فَهُمْ لا يُؤْمِنُونَ) . برگزیده تفسیر نمونه - 1، صفحه 579 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran 👈