امر به معروف و نهی از منکر - رضایت یا کراهت به عمل قومی امام جواد علیه السلام فرمودند: مَنْ شَهِدَ أَمْراً فَكَرِهَهُ كَانَ كَمَنْ غَابَ عَنْهُ وَ مَنْ غَابَ عَنْ أَمْرٍ فَرَضِيَهُ كَانَ كَمَنْ شَهِدَهُ.(تحف العقول) هر کسی که شاهد چیزی و کاری ، و موضوعی باشد و از آن ناراحت باشد و بدش بیاید همچون کسی هست که از آن چیز غایب هست و هر کسی غایب از چیزی و کاری ، و موضوعی باشد و در جریان نباشد اما بدان راضی باشد(اگر متوجه می شد راضی بود) مثل کسی هست که شاهد آن بوده است. هر کسی که شاهد دزدی و دروغ گفتن و اختلاس ، و حقوق نجومی و ظلم امثال اینهاست و یا غایب و راضی به آن هست بداند او گنهکار هست چرا که مولای متقیان امیر المؤمنین علی بن ابی طالب علیهما السلام فرمودند: الرَّاضِي بِفِعْلِ قَوْمٍ كَالدَّاخِلِ فِيهِ مَعَهُمْ وَ عَلَى كُلِّ دَاخِلٍ فِي بَاطِلٍ إِثْمَانِ إِثْمُ الْعَمَلِ بِهِ وَ إِثْمُ [الرِّضَا] الرِّضَى بِه‏ كسيكه بكار گروهى خوشنود باشد مانند آنست كه با ايشان در آن كار همراه بوده (چون رضا بكار زشت مستلزم دوست داشتن آنست و آن از صفات رذيله و گناه و مستحقّ كيفر مى‏باشد) و (امتياز بين كننده كار و راضى بآن اينست كه) بر هر كننده كار باطل و نادرست دو گناه است (يكى) گناه بجا آوردن آن، و (ديگرى) گناه رضا و خوشنودى بآن (كه در نيّت و دل است). نهج البلاغه حکمت 146. فهرست