7. یکی از مشکلاتی که باعث می‌شود میل و رغبت چندانی به اعمال عبادی شب قدر و مانند آن نیابیم، این است که آداب دعا و عبادت را رعایت نمی‌کنیم. به عنوان مثال دو مورد از آداب را عرض می‌کنم:
مثال اول: در حدیث آمده مثلا سوره عنکبوت یا دعای جوشن کبیر را در شب قدر بخوانید. ما هم خودمان را مکلف می‌کنیم که مثلا یک ساعت بنشینیم پای دعا و قرآن و تقریبا هیچ چیزی نمی‌فهمیم. در حالی که:
اولا می‌توانیم با یک برنامه‌ریزی و تقدیر درست، در طول سال با معانی این سوره‌ها و دعاها به خوبی آشنا شویم و در شب قدر، آنها را با توجه به معنایشان بخوانیم.
ثانیا حتی اگر در طول سال چنین توفیقی نداشتیم، لازم نیست که شب قدر حتما متن عربی قرآن و دعا را بخوانیم. بلکه می‌توانیم (و بلکه اصولا باید) یک ترجمه خوب پیدا کنیم و ترجمه‌شان را بخوانیم و بفهمیم چه می‌خوانیم.
مثال دوم: حداکثر زمان لازم برای عمل «قرآن به سر گرفتن» حدود 6 دقیقه است (که ایشان هم توضیح خوبی درباره این عمل می‌دهند و برخی از علمای ربانی هم گفته‌اند که علاوه بر احترام به قرآن، نمادی از نفوذ معارف قرآن در ذهن ما است، با همراهی در ذیل شفاعت و معارف انسان‌ساز اهل بیت نبوت علیهم السلام). اما معمولا در مراسمات عمومی، مجری برنامه وقتی به بعضی از معصومین می‌رسد، شروع می‌کند به مرثیه و روضه‌خوانی و نیم ساعت یا بیشتر وقت می‌گیرد.
از طرفی دیگر خیلی از افراد تصور می‌کنند در زمان روضه‌خوانی نباید قرآن را از روی سرشان بردارند و دستشان خسته می‌شود و گردنش درد می‌گیرد.
در حالی که:
اولا می‌توان ابتدا این عمل را به جا آورد و بعدا روضه و توسل داشت؛
و ثانیا هیچ لزومی ندارد در کل این زمان قرآن را روی سر نگه داشت.
همانطور که لزومی ندارد وقتی ذکر امام زمان (بالحجة) می‌شود، سر پا بایستیم. بلکه فقط در صورتی که یکی از اسماء آن حضرت (قائم) ذکر شود، مستحب است سر پا شویم. البته اگر کسی به علت ذکر اسامی دیگر آن حضرت بایستد، اشکالی ندارد.
خلاصه کلام اینکه اگر کسی دین‌شناس باشد (یعنی هم از نظر علمی و هم عملی، روش فهم قرآن و حدیث را بشناسد، مثل مرحوم محدث قمی) متوجه می‌شود که اعمال ذکر شده در مفاتیح، از بهترین راه‌ها است که سرنوشت خوبی را برای خود رقم بزنیم.
خدایا ما را در سال‌های بعد هم مهمان فیض شب‌های قدر بفرما!
🌹