#حکایت_قرآنی #جزء_بیست_و_یکم 🔹 پندهای لقمان 🔻 لقمان حکیم (علیه السلام) از برگزیدگان و شخصیت‌های محبوب قرآن است؛ تا جایی که سوره‌ای هم به نام اوست. بنا به نقل برخی اقوال او از قوم بنی اسرائیل و خویشاوندان حضرت ایوب (علیه السلام) بوده و تا زمان نبوّت حضرت داوود (علیه السلام) زندگی کرده است. (انوارالتنزیل، ج ۴ ، ص ۲۱۳) او با التزام به دو خصوصیت والای «راستگویی» و «امانت داری» به مراحل والای بندگی رسیده بود. قبل از بعثت حضرت داوود عهده دار منصب فتوا بوده و احکام دین خدا را برای مردم بیان می‌کرد و با مبعوث شدن ایشان از فتوا دادن دست کشید. وقتی در مقام اعتراض بر او برآمدند، پاسخ داد: «الا اکتفی إذا کفیت؟»؛ حالا که خدا این بار را از دوش من برداشته، باز هم دست نکشم؟ (بحرالمحیط ، ج ۸ ، ص ۴۱۲) خدای تعالی به او علم و حکمت داده بود. اندرزهای حکیمانه و زیبایی خطاب به فرزندش دارد، که برای همگان مفید است. چند مورد از آنها را می‌خوانیم؛ ان شاءالله که مفید باشد: یک. خدا را شکر کن. کسی که خدا را شکر کند، به سود خودش است و کسی که ناسپاسی کند، باید بداند که خدا بی‌نیاز و ستوده است. دو. به خدا شرک نورز که بدون تردید، شرک ظلم بزرگی است. سه. نماز را برپا دار و امر به معروف و نهی از منکر کن و در مصایب و سختی‌ها صبر پیشه کن. چهار. صورتت را با تکبر از مردم برنگردان و در روی زمین با غرور راه نرو. خدا هیچ فرد متکبر و مغرور و فخر فروشی را دوست ندارد. پنج. در راه رفتنت اعتدال داشته باش و آرام سخن بگو؛ چرا که زشت‌ترین صداها، صدای درازگوشان است. (سوره لقمان)